Gwiaździaki stanowią zróżnicowaną grupę pierwotnych nowotworów ośrodkowego układu nerwowego. Powstają one na skutek nowotworowej transformacji astrocytów, nazywanych także komórkami gwiaździstymi. Objawy gwiaździaka często są niecharakterystyczne, a sam przebieg choroby może postępować z różną szybkością. Rokowanie i szanse na wyleczenie uzależnione są od typu histologicznego guza, a także od jego umiejscowienia.
Gwiaździak – objawy, rokowanie, przyczyny i leczenie
Spis treści
Gwiaździak – co to jest?
Gwiaździaki (łac. astrocytoma) stanowią zróżnicowaną grupę pierwotnych nowotworów ośrodkowego układu nerwowego. Swoją nazwę zawdzięczają glejowi gwiaździstemu, z którego się wywodzą. Istnieje wiele typów histologicznych gwiaździaków, które różnią się od siebie szybkością progresji, rokowaniem i średnim czasem przeżycia. Gwiaździaki mogą dotyczyć ludzi w różnym wieku, najczęściej występują pomiędzy 40. a 60. rokiem życia, choć nierzadkie są także przypadki występowania tego typu guzów u dzieci.
Guz gwiaździak w przypadku ludzi dorosłych dotyczy zazwyczaj okolicy nadnamiotowej (w przednim i środkowym dole czaszki, w którym znajduje się mózg), natomiast w populacji pediatrycznej dotyczy on głównie okolicy podnamiotowej (półkul móżdżku i pnia mózgu) oraz – rzadko – rdzenia kręgowego.
Gwiaździaki powstają na skutek nowotworowej transformacji astrocytów budujących glej mózgowy. Astrocyty są komórkami, które pełnią funkcje pomocnicze dla neuronów. Odpowiadają one między innymi za tworzenie bariery krew–mózg, w przypadku uszkodzeń tkanki nerwowej tworzą blizny glejowe, wydzielają i wyłapują neuroprzekaźniki oraz uczestniczą w procesach związanych z pamięcią i uczeniem się.
Do dziś nie wiadomo, co dokładnie może wywoływać transformację nowotworową astrocytów. Część przypadków związana jest z narażeniem ośrodkowego układu nerwowego na napromienianie z powodu obecności w przeszłości innych guzów mózgu lub ze stwierdzeniem obecności sekwencji DNA wirusa SV40 w genomie guza. W większości przypadków bardzo ciężko jednak stwierdzić jakie przyczyny spowodowały progresję nowotworową astrocytu.
Przeczytaj też: Jak leczyć ból nowotworowy?
Klasyfikacja gwiaździaków
Gwiaździak jest pojęciem niejednorodnym. Ten guz nowotworowy mózgu może charakteryzować się zróżnicowanym obrazem histologicznym oraz profilem genetycznym, co znacząco wpływa na całościowy obraz choroby, w tym czas przeżycia czy inwazyjność prowadzonego leczenia. Z tego względu WHO w 2016 roku dokonało rewizji dotychczasowego sposobu klasyfikacji guzów ośrodkowego układu nerwowego i obecną systematykę oparło na profilu genetycznym jakim cechuje się konkretny nowotwór mózgu. Litera G oznacza inwazyjność nowotworu w oparciu o cechy złośliwości histologicznej (GI – rokuje najlepiej, średnie przeżycie jest najdłuższe; GIV – rokuje najgorzej).
Klasyfikację gwiaździaków według WHO z 2016 roku przedstawiono poniżej.
- GI WHO
- Astrocytoma pilocyticum
- GII WHO
- Astrocytoma fibrillare
- Astrocytoma diffusum IDH-mutant
- Astrocytoma gemistociticum IDH-mutant
- Astrocytoma diffusum IDH-wildtype
- GIII WHO
- Astrocytoma anaplasticum IDH-mutant
- Astrocytoma anaplasticum IDH-wildtype
- GIV WHO
- Glioblastoma IDH-mutant
- Glioblastoma IDH-wildtype
Gwiaździak włosowatokomórkowy
Gwiaździak włosowatokomórkowy (astrocytoma pilocyticum, gąbczak) cechuje się I stopniem złośliwości. Jest dość dobrze odgraniczony i zazwyczaj naciekanie prawie nie występuje. Ten łagodny gwiaździak występuje zazwyczaj pomiędzy 3. a 7. rokiem życia, najczęściej w obrębie półkul móżdżku i w nerwie wzrokowym. Rzadko ulega transformacji złośliwej.
Gwiaździak włókienkowy
Gwiaździak włókienkowy (astrocytoma fibrillare) posiada II stopień złośliwości. Występuje przeważnie u osób dorosłych, charakteryzuje się powolnym wzrostem. Najczęściej zajmuje półkule i pień mózgu.
Gwiaździak rozlany
Gwiaździak rozlany (astrocytoma diffusum) II stopnia złośliwości jest zbudowany z wysoko zróżnicowanych komórek, co decyduje o jego powolnym wzroście. Występuje przeważnie w czwartej dekadzie życia i częściej dotyka mężczyzn. Uważa się, że gwiaździaki tego typu stanowią około 5 proc. wszystkich pierwotnych nowotworów ośrodkowego układu nerwowego. Pomimo swojego powolnego wzrostu, mogą one naciekać ważne i trudne w dostępie struktury, a także ulegać progresji do nowotworów o wyższym typie złośliwości, co wiąże się z niekorzystnym rokowaniem.
Gwiaździak gemistocytarny
Gwiaździak gemistocytarny (gemistociticum) także charakteryzuje się II stopniem złośliwości. Jego cechą charakterystyczną jest występowanie w utkaniu nowotworu pewnych charakterystycznych komórek. Uważa się, że ulega on progresji do nowotworów o wyższym stopniu złośliwości szybciej niż astrocytoma diffusum.
Gwiaździak anaplastyczny
Gwiaździak anaplastyczny (astrocytoma anaplasticum) III stopnia złośliwości charakteryzuje się dość znaczną atypią komórkową i szybszą progresją do glioblastoma. Najczęściej występuje u osób około 40. roku życia, częściej u mężczyzn. Mediana przeżycia w przypadku gwiaździaków anaplastycznych to około 3–5 lat, choć czynniki, takie jak wiek pacjenta czy obecność pewnych mutacji genetycznych w guzie dość znacząco mogą zmieniać tę statystykę.
Glejak
Glejak (obecnie odchodzi się od nazwy glejak wielopostaciowy), czyli glioblastoma cechuje się IV stopniem złośliwości. W jego budowie dominują komórki o atypowych jądrach z licznymi figurami podziału. Centralną część guza stanowią obszary martwicy. Glioblastoma cechuje się bardzo szybkim wzrostem. Guz o IV stopniu złośliwości występuje przeważnie pomiędzy 55. a 85. rokiem życia, a płeć męska jest związana z większym ryzykiem zachorowania (1,3 razy częściej niż u kobiet).
Czynniki ryzyka tego typu gwiaździaka nie zostały dokładnie poznane, w części przypadków wiąże się on z wcześniejszym naświetlaniem okolicy głowy i szyi, a w wielu przypadkach jest związany z progresją gwiaździaków o niższym typie złośliwości. Glioblastoma charakteryzuje się bardzo niekorzystnym rokowaniem, gdyż większość pacjentów umiera w przeciągu 15–18 miesięcy od postawienia diagnozy, a tylko co 20. dożywa 5 lat. Ten typ nowotworu stanowi około 50 proc. wszystkich pierwotnych nowotworów OUN.
Jakie rokowania ma czaszkogardlak?
Objawy gwiaździaka
Pierwsze objawy gwiaździaka są dość niecharakterystyczne. Tak jak w przypadku innych nowotworów ośrodkowego układu nerwowego wynikają one zazwyczaj z dwóch czynników. Pierwszym jest wzrost ciśnienia śródczaszkowego na skutek wzrostu masy guza w nierozciągliwej czaszce, a drugim jest niszczenie lokalnych struktur neuronalnych.
Objawy wynikające ze wzrostu ciśnienia śródczaszkowego to:
- ból głowy – objaw dość niecharakterystyczny, szczególnie nasilony w godzinach porannych;
- nudności i wymioty – mogą to być tak zwane chlustające wymioty, które nie przynoszą ulgi;
- różnego typu zaburzenia świadomości – omdlenia, splątanie.
Objawy ogniskowe ściśle zależą od umiejscowienia guza. Wśród nich najczęściej występują:
- zaburzenia mowy,
- porażenia nerwów czaszkowych,
- zaburzenia ruchowe,
- utrata czucia,
- zaburzenia widzenia,
- padaczka (najbardziej charakterystyczna dla gwiaździaka włosowatokomórkowego).
Jak wygląda diagnostyka gwiaździaka?
Po stwierdzeniu objawów mogących sugerować obecność gwiaździaka wykonuje się badania obrazowe głowy – tomografię komputerową i rezonans magnetyczny . Badania te pozwolą stwierdzić obecność nieprawidłowej masy w czaszce, a także zaplanować przebieg zabiegu operacyjnego.
Rezonans magnetyczny może pozwolić także na określenie charakteru zmiany. Pewne rozpoznanie daje tylko dokładne badanie histopatologiczne zmiany, coraz częściej diagnostykę poszerza się o badanie profilu genetycznego guza, co pozwala na doskonalsze dobranie metod leczenia.
Zobacz, na czym polega tomografia komputerowa głowy.
Gwiaździak – leczenie
Leczenie gwiaździaków uzależnione jest od stopnia złośliwości guza. Gwiaździaki I i II stopnia złośliwości mogą być usunięte w całości, o ile nie naciekają okolicznych, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania struktur. Zwykle po przejściu zabiegu operacyjnego stosuje się radioterapię, która wpływa na zwiększenie czasu przeżycia pacjentów. Gwiaździaki III i IV stopnia złośliwości charakteryzują się dużo gorszym rokowaniem i krótszym czasem przeżycia, dlatego leczenie musi być bardziej agresywne.
Stosuje się leczenie operacyjne, radioterapię i chemioterapię. Pomimo tego w przypadku gwiaździaków po pewnym czasie dochodzi do wznowy, która charakteryzuje się najczęściej wyższym stopniem złośliwości. Rokowania są zazwyczaj bardzo złe, nieleczony gwiaździak IV stopnia złośliwości wiąże się najczęściej z około 3-miesięcznym przeżyciem, natomiast w przypadku wprowadzonego leczenia mediana przeżycia przesuwa się do około roku. Gwiaździaki o wysokim stopniu złośliwości szybko dają przerzuty do sąsiednich części OUN. Każdy pacjent jest jednak inny i nie zawsze da się wszystko dokładnie przewidzieć.
Czytaj również: Torbiel jądra – przyczyny, objawy, leczenie. Czy torbiel jądra jest groźna?
Bibliografia
W Wylecz.to opieramy się na EBM (Evidence Based Medicine) – medycynie opartej na faktach i wiarygodnych źródłach. Dowiedz się więcej o tym, jak dbamy o jakość naszych treści.
- Youmans J., Winn H., Youmans' neurological surgery. Elsevier, 1st ed., Philadelphia.
- Greenberg M. S., Handbook of neurosurgery , Wydanie 8. Thieme, 2016.
- Lindsay K. W., Fuller G., Neurologia i neurochirurgia, Wydanie 2. Wydawnictwo Elsevier, Warszawa 2013.
- Turner C., Bahra A., Cikurel K., Crash Course – neurologia, Wydanie 1. Wydawnictwo Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2008.
- Kozubski W., Neurologia – kompendium, Wydanie 1. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2014.
- Narkiewicz O., Moryś J., Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna, Wydanie 1. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013.
- Potemski P., Molekularne uwarunkowania leczenia glejaków. Onkol. Prak. Klin., 2010, 6, 2: 73–78.
Opublikowano: 17.06.2019;
Oceń:
4.3
Ten tekst został napisany przez Eksperta, który posiada kierunkowe wykształcenie oraz doświadczenie. Nawiązując współpracę z autorytetami w danej dziedzinie nauki serwis Wylecz.to dba o najwyższą jakość i wiarygodność informacji publikowanych w serwisie. W Wylecz.to opieramy się na EBM (Evidence Based Medicine) – medycynie opartej na faktach i wiarygodnych źródłach.
Marcin Setlak
lekarz
Absolwent Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. Aktywnie uczestniczył w działalności wielu studenckich kół naukowych. Szczególnie zainteresowany tematyką neurochirurgii, neurologii i psychiatrii. W wolnych chwilach zgłębia sekrety botaniki. Lubi podróżować i czytać książki.
186
Komentarze i opinie (0)