Syndrom miesiąca miodowego to pojawianie się infekcji układu moczowego z powodu zwiększonej aktywności seksualnej. Objawy najczęściej wynikają z zapalenia pęcherza moczowego lub cewki moczowej. Objawy choroby miesiąca miodowego to: parcie na mocz, ból podczas oddawania moczu, pieczenie w okolicach cewki moczowej. Leczenie syndromu miesiąca miodowego polega na przyjmowaniu leków przeciwbakteryjnych.
Syndrom miesiąca miodowego – jakie są objawy i przyczyny choroby miesiąca miodowego?
Spis treści
Czym jest syndrom miesiąca miodowego?
Syndromem miesiąca miodowego nazywamy częste infekcje dróg moczowych u kobiet, zwykle związane z aktywnością seksualną. Odmienna anatomia kobiety i mężczyzny sprawia, że to właśnie panie znacznie częściej chorują na zakażenia układu moczowego.
Chociaż przeważnie infekcje intymne nie są groźne, a leczenie jest stosunkowo łatwe, to ich objawy bywają bardzo nieprzyjemne. W przypadku nawracających infekcji intymnych, warto zasięgnąć opinii lekarza, czy nie kryje się za tym np. wada układu moczowego lub zaburzenia odporności.
Przeczytaj też: Infekcje intymne u mężczyzn
Objawy choroby miesiąca miodowego
Objawy syndromu miesiąca miodowego wynikają zwykle z zapalenia pęcherza moczowego lub zapalenia cewki moczowej. Czasem dołączają się objawy ogólne, m.in. podwyższona temperatura ciała, uczucie zmęczenia, rozbicia, brak apetytu. Do objawów miejscowych zaliczamy:
- ból na spojeniem łonowym;
- parcie na mocz;
- częste oddawanie niewielkiej ilości moczu;
- mocz zabarwiony krwią (krwiomocz) lub obecność krwinek w moczu, niewidoczna gołym okiem (krwinkomocz);
- ból podczas oddawania moczu;
- uczucie pieczenia cewki moczowej.
Zobacz też: Kolor moczu a choroby
Syndrom miesiąca miodowego – przyczyny
Przyczyny choroby miesiąca miodowego wynikają przeważnie z przeniesienia bakterii z okolic krocza i odbytu do dróg moczowo-płciowych podczas współżycia. Sprzyja temu bliskość anatomiczna ujścia cewki moczowej i pochwy, które znajdują się w przedsionku pochwy. Najczęstszym patogenem, który wywołuje infekcje dróg moczowych, a tym samym chorobę miesiąca miodowego jest bakteria jelitowa Escherichia coli, choć nierzadko mamy do czynienia z zakażeniem gronkowcami Staphylococcus epidermidis, które kolonizują okolice krocza i odbytu.
Szacuje się, że ponad połowa kobiet choć raz w życiu przebyła zapalenie pęcherza moczowego. W przypadku nawrotów infekcji należy szukać innych przyczyn; dopiero po ich wykluczeniu można postawić diagnozę tzw. choroby miesiąca miodowego.
Do innych przyczyn infekcji infekcji układu moczowego zaliczamy:
- osłabienie układu immunologicznego (w tym również zakażenie wirusem HIV),
- cukrzycę – pojawiająca się glukoza w moczu sprzyja zakażeniom,
- przyjmowanie antykoncepcji hormonalnej, zwłaszcza w postaci krążków dopochwowych – krążek może służyć jako ciało obce, na którym bytują kolonie bakterii; sam manewr zakładania krążka dopochwowego również sprzyja przeniesieniu patogenów,
- stosowanie środków plemnikobójczych,
- wady anatomiczne układu moczowego – zdwojenie układu kielichowo-miedniczkowego, zwężenie moczowodu i wszelkie stany, które powodują odpływ (refluks) pęcherzowo-moczowodowy,
- menopauza – atrofia śluzówki pochwy sprzyja jej częstszym podrażnieniom i uszkodzeniom w trakcie stosunku, co wiąże się z ryzykiem zakażenia,
- rzadkie oddawanie moczu, wstrzymywanie moczu – zalegający mocz jest źródłem potencjalnej infekcji,
- zaparcia.
Diagnostyka – badania przy chorobie miesiąca miodowego
Do rozpoznania pierwszorazowego epizodu niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego/cewki moczowej wystarczy samo badanie kliniczne. W przypadku występowania typowych objawów lekarz może bez dodatkowych badań laboratoryjnych czy też obrazowych wdrożyć odpowiednie leczenie. W przypadku nawrotów i pojawienia się objawów syndromu miesiąca miodowego lub utrzymywania się dolegliwości wskazane jest badanie ogólne moczu oraz posiew moczu. W badaniu ogólnym, w przypadku potwierdzenia zapalenia pęcherza w moczu, obecne będą leukocyty i/lub bakterie. Tzw. znamienny bakteriomocz to liczna bakterii >105 żywych bakterii w 1 ml moczu lub >103 w przypadku utrzymywania się typowych objawów zapalenia. Inne nieprawidłowości:
- zasadowy odczyn moczu (norma to mocz kwaśny),
- niski ciężar właściwy,
- obecność erytrocytów (norma 1–2 w polu widzenia),
- obecność wałeczków (norma to wałeczki szkliste).
Ze względu na powszechność tej przypadłości wśród kobiet w wieku rozrodczym i typową etiologię, rozpoczyna się leczenie tylko na podstawie objawów, ewentualnie badania ogólnego moczu. Wykonanie posiewu moczu jest niezbędne u kobiet dopiero wtedy, gdy leczenie empiryczne jest nieskuteczne. Posiew zróżnicuje, jakie nietypowe bakterie mogły więc wywołać zapalenie i na jakie antybiotyki są one wrażliwe.
Do innych bakterii należą:
- Ureaplasma urealyticum,
- Chlamydia trachmatis,
- Proteus,
- Klebsiella,
- Enterobacter.
Jak prawidłowo pobrać mocz na badania? Bardzo często mocz oddany do analizy do laboratorium jest zanieczyszczony bakteriami z zewnątrz, co fałszuje wyniki i utrudnia włączenie odpowiedniego leczenia. Zapalenie dróg moczowych najczęściej wywołuje jeden gatunek bakterii, dlatego w przypadku wyhodowania większej ilości różnych kolonii można podejrzewać, że mocz był źle pobrany. Instrukcja prawidłowego pobrania moczu:
- mocz oddać do specjalnego, jałowego pojemnika,
- dokładnie umyć okolicę krocza (w kierunku od przodu do tyłu),
- oddać tzw. środkowy strumień moczu – pierwsza porcja moczu trafia do ubikacji, a wraz z nią ewentualne bakterie kolonizujące ujście cewki moczowej, a dopiero kolejna trafia do pojemnika,
- w ciągu godziny dostarczyć mocz do laboratorium, w przypadku niemożliwości dostarczenia go w tym czasie – trzymać w zamkniętym pojemniku w temp. 4 st. (np. w lodówce).
Syndrom miesiąca miodowego – leczenie i zapobieganie
Leczeniem pierwszego rzutu choroby miesiąca miodowego jest stosowanie furaginy i/lub amoksycyliny. Leczeniem uzupełniającym jest picie dużej ilości płynów (min. 2 litry dziennie), która wypłukuje bakterie z dróg moczowych. Warto suplementować preparaty witaminy C i żurawiny, które zakwaszają drogi moczowe, utrudniając kolonizację bakteriom. Przez czas leczenie lepiej pozostawać w domu, odpoczywając. Dolegliwości zwykle mijają po kilku dniach. W przypadku braku ustępowania dolegliwości należy lekarz zleci wykonanie posiewu moczu i wdroży celowaną antybiotykoterapię.
Zapobieganie chorobie miesiąca miodowego? Nawracające zapalenia dróg moczowych u aktywnych seksualnie kobiet, zwane syndromem miesiąca miodowego, są wskazaniem do leczenia profilaktycznego. Leczenie to polega na:
- przyjmowaniu odpowiedniej ilości płynów, najlepiej 1,5–2 litry dziennie, dodatkowo szklanki wody przed współżyciem (by oddawać mocz zaraz po stosunku),
- suplementacji preparatów żurawiny oraz probiotyków z bakteriami Lactobacillus,
- myciu okolic intymnych przed i po stosunku,
- regularna mikcja, nie przetrzymywanie moczu w pęcherzu,
- zwalczanie zaparć,
- używanie przewiewnej, naturalnej bielizny – także takiej, która chroni przed chłodem i przewianiem,
- w ostateczności przyjmowanie jednorazowej profilaktycznej dawki antybiotyku przed każdym stosunkiem.
Opublikowano: 07.05.2015;
aktualizacja: 10.02.2017
Oceń:
4.2
Ten tekst został napisany przez Eksperta, który posiada kierunkowe wykształcenie oraz doświadczenie. Nawiązując współpracę z autorytetami w danej dziedzinie nauki serwis Wylecz.to dba o najwyższą jakość i wiarygodność informacji publikowanych w serwisie. W Wylecz.to opieramy się na EBM (Evidence Based Medicine) – medycynie opartej na faktach i wiarygodnych źródłach.
Natalia Ignaszak-Kaus
Lekarz
Absolwentka Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu. Główne zainteresowania medyczne to ginekologia i położnictwo, a także endokrynologia oraz dietetyka. Swoją wiedzę pogłębia na kongresach i konferencjach medycznych, na których również sama prezentuje prace naukowe. Miłośniczka kotów i biegów długodystansowych.
442
Komentarze i opinie (0)