Lorafen – co to za lek?
Lorafen to lek zawierający w swoim składzie lorazepam. Substancja ta należy do grupy benzodiazepin (BZD). Wykazuje działanie przeciwlękowe, nasenne, a także przeciwdrgawkowe. Jest silnym lekiem wykorzystywanym w krótkotrwałym leczeniu ostrych stanów lękowych. Ze względu na ryzyko uzależnienia, nie stosuje się go w leczeniu przewlekłym. Podczas stosowania Lorafenu trzeba pamiętać o jego potencjale uzależniającym i nie przyjmować go niezgodnie z zaleceniami lekarza. Nagłe odstawienie Lorafenu może spowodować wywołanie zespołu odstawiennego.
Przeczytaj również:
Bupropion – czy ten lek hamuje apetyt i poprawia nastrój?
Jak działają benzodiazepiny?
Benzodiazepiny to jedne z najważniejszych leków uspokajających. Oprócz lorazepamu zalicza się do nich również:
Poszczególne benzodiazepiny różnią się między sobą czasem i siłą działania, a także potencjałem uzależniającym. Lorafen na tle innych benzodiazepin ma średni stopień uzależnienia.
Leki z tej grupy wykorzystywane są w różnych gałęziach medycyny. Na przykład midazolam jest często stosowany w anestezjologii w celu uspokojenia pacjenta np. przed zabiegiem operacyjnym. Najsilniejszymi benzodiazepinami są: klonazepam, alprazolam oraz lorazepam.
Benzodiazepiny wykazują działanie przeciwlękowe ze względu na działanie na przekaźnictwo
GABA-ergiczne. W układzie GABA-ergicznym najważniejszą rolę ma kwas gamma-aminomasłowy (GABA). Jest on neuroprzekaźnikiem hamującym, co oznacza, że po połączeniu ze swoistymi receptorami powoduje rozluźnienie, wyciszenie i uspokojenie organizmu. Odpowiada również za pojawienie się senności.
Benzodiazepiny, łącząc się z receptorami dla GABA, zwiększają powinowactwo kwasu do tych receptorów. Oznacza to, że kwas gamma-aminomasłowy „chętniej” przyłącza się do swoich receptorów, co pozwala na uspokojenie organizmu np. w sytuacji silnego stresu. Niestety działanie benzodiazepin na te receptory odpowiada również za działania niepożądane: uzależnienie, zmęczenie, zaburzenia równowagi, oszołomienie, problemy z pamięcią i splątanie. Przyjmowanie benzodiazepin przez osoby w podeszłym wieku jest również obarczone ryzykiem upadków z powodu działania rozluźniającego mięśnie.
Ze względu na szereg działań niepożądanych lekarze powinni przywiązywać dużą uwagę do edukacji pacjentów, zwłaszcza jeśli chodzi o ryzyko uzależnienia (szczególnie podczas długotrwałego stosowania leku). Lorazepam, tak jak i inne benzodiazepiny, charakteryzuje się tym, że w przypadku jego nagłego odstawienia może pojawić się efekt z odbicia – silny nawrót lęku i zaburzeń snu. Skłania to pacjenta do sięgnięcia po kolejną dawkę. Dlatego też pacjenci powinni przestrzegać zaleceń lekarza.
Benzodiazepiny są nadal nadużywane przez pacjentów i przyjmowane bez wyraźnej przyczyny. Głównym wskazaniem do stosowania benzodiazepin powinny być silne zaburzenia lękowe. Niestety wiele osób ma skłonność do nawykowego sięgania po benzodiazepiny, zwłaszcza gdy narasta stres i problemy dnia codziennego.
Bardzo niebezpieczne jest przedawkowanie benzodiazepin. Może prowadzić do zaburzeń oddychania (depresji ośrodka oddechowego), obniżenia ciśnienia tętniczego, śpiączki, a nawet śmierci.
Przeczytaj również:
Agomelatyna – czy to dobry lek na depresję?
Lorafen – wskazania do stosowania
Lorafen jest wskazany do doraźnego i krótkotrwałego stosowania. Wskazany jest w następujących przypadkach:
zaburzenia lękowe różnego pochodzenia,
zaburzenia snu spowodowane lękiem.
Lorafen może być podawany dzieciom powyżej 12. roku życia. W przypadku pacjentów starszych konieczne jest ostrożne stosowanie tego leku ze względu na wolniejszy metabolizm, co wiąże się z dłuższym utrzymywaniem się leku w organizmie. Aby zapobiec ryzyku upadków i zasłabnięć u pacjentów starszych, konieczne jest stosowanie mniejszych dawek.
Lorafen – przeciwwskazania
Lek Lorafen jest przeciwwskazany w przypadku:
nadwrażliwości na lorazepam lub na którykolwiek składnik preparatu,
ciąży,
karmienia piersią,
ciężkiej niewydolności oddechowej,
chorobach złącza nerwowo-mięśniowego, takich jak miastenia,
niewydolności wątroby,
niewydolności nerek,
jaskry z wąskim kątem przesączania,
ostrej porfirii,
zatrucia alkoholem lub lekami działającymi na ośrodkowy układ nerwowy.
Lek ten nie powinien być stosowany:
jednocześnie z opioidami np. tramadolem, gdyż nasila to zaburzenia oddychania i może prowadzić do śpiączki,
w przypadku lęku występującego w depresji, gdyż może prowadzić do pojawienia się myśli samobójczych,
u pacjentów nadużywających alkoholu – nie powinno się spożywać alkoholu razem z lorazepamem.
Należy pamiętać, że lorazepam upośledza sprawność psychomotoryczną, dlatego i zdolność prowadzenia pojazdów może być znacznie utrudniona.
Przeczytaj również:
Mikrodawkowanie psychodelików – czy działa? Co na ten temat mówią badania?
Lorafen – dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie i czas leczenia należy określić dla każdego pacjenta indywidualnie.
Dorośli i dzieci powyżej 12 lat
W zaburzeniach lękowych początkowo podaje się zwykle 2 mg do 3 mg lorazepamu na dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych, a następnie (jeśli zachodzi konieczność) zwiększa się dawkę do dawki podtrzymującej, która najczęściej wynosi do 6 mg na dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych.
Dawkę lorazepamu należy zwiększać stopniowo, zaczynając od zwiększenia dawki przyjmowanej wieczorem. Maksymalnie można podać do 10 mg/dobę.
W zaburzeniach snu spowodowanych lękiem zwykle podaje się raz na dobę 2 mg do 4 mg lorazepamu przed snem.
Pacjenci w podeszłym wieku i osłabieni
U pacjentów w podeszłym wieku i osłabionych dawkę początkową należy zmniejszyć o około 50%, a dawkowanie dostosować do potrzeb i tolerancji leku przez pacjenta.
Dzieci poniżej 12 lat
Bezpieczeństwo i skuteczność lorazepamu u dzieci poniżej 12 lat nie zostały ustalone.
Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek i (lub) wątroby
Zalecane jest indywidualne ustalanie dawki.
Sposób podawania
Tabletki należy przyjmować doustnie, popijając niewielką ilością wody. Zaleca się stosowanie możliwie najniższych skutecznych dawek do opanowania objawów lęku. Dawki lorazepamu należy zwiększać stopniowo.
Produktu nie należy odstawiać nagle, konieczna jest zawsze stopniowa redukcja dawki.
Jakie mogą być skutki uboczne leku Lorafen?
Preparat należy stosować doraźnie. Lorafen – jeśli jest prawidłowo stosowany – bardzo dobrze pomaga opanować lęk i bezsenność. Po osiągnięciu zamierzonych rezultatów nie wolno odstawiać leku nagle. Musi być on odstawiany powoli, poprzez stopniowe zmniejszanie dawki. W przypadku nagłego odstawienia leku może pojawić się niebezpieczny zespół odstawienny.
Zespół ten pojawia się po około 3 dniach od przerwania leczenia. Objawia się:
nawrotem silnego lęku i wystąpieniem napadu paniki,
bezsennością,
dreszczami,
potliwością,
zaburzeniami koncentracji.
W ciężkich przypadkach może być konieczne leczenie na oddziale intensywnej terapii.
Przeczytaj również:
Esketamina na lekooporną depresję. Leczenie na NFZ
Lorafen, jak każdy lek, może powodować działania niepożądane. Działania niepożądane Lorafenu najczęściej pojawiają się na początku leczenia. Zwykle ustępują po pewnym czasie oraz po zmniejszaniu dawki. Do najczęstszych zalicza się:
senność i zmęczenie w ciągu dnia,
zawroty głowy,
osłabienie mięśni mogące prowadzić do upadków,
zaburzenia równowagi,
zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego,
osłabienie libido.
Rzadko mogą wystąpić: dezorientacja, zaburzenia emocjonalne, brak samokontroli, impulsywność, euforia, zaburzenia snu, ujawnienie się wcześniej istniejącej, niezdiagnozowanej depresji, ból i zawroty głowy, stany splątania i dezorientacji, ataksja. Niekiedy, tak jak i po innych benzodiazepinach (zwłaszcza po dużych dawkach) może pojawić się dyzartria z mową zamazaną i nieprawidłowym wymawianiem, zaburzenia pamięci. Mogą też wystąpić: zaburzenia widzenia (niewyraźne, podwójne widzenie), nieznaczne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, nudności, dolegliwości żołądkowe, uczucie suchości w jamie ustnej, niewielkie podwyższenie aktywności aminotransferazy, zaburzenia czynności wątroby z wystąpieniem żółtaczki, alergiczne reakcje skórne (wysypki, świąd, pokrzywka).
Lorafen czy Xanax?
Zarówno Lorafen, jak i Xanax są benzodiazepinami. Mają podobne działanie, lecz nieco różnią się swoimi właściwościami. Wybór leku zależy od wielu czynników: rodzaju zaburzenia, czasu działania, ryzyka uzależnienia, indywidualnej reakcji pacjenta.
Xanax ma szybsze i silniejsze działanie. Wybierany jest zamiast Lorafenu w przypadku pacjentów w dużo cięższym stanie. Jest wskazany wtedy, gdy konieczne jest szybkie opanowanie zaburzeń lękowych uniemożliwiających pacjentowi prawidłowe funkcjonowanie. Stosuje się go w najniższej dawce i w możliwie jak najkrótszym czasie. Lorafen charakteryzuje się z kolei nieco dłuższym działaniem i mniejszym ryzykiem uzależnienia. Preferowany jest w bezsenności i uogólnionych zaburzeniach lękowych.
