Heroina klasyfikowana jest jako jedna z najniebezpieczniejszych substancji narkotycznych. Nie tylko silnie uzależnia, ale i powoduje poważne szkody zdrowotne. Jej zażywanie, podobnie jak w przypadku innych substancji odurzających, skutkuje także występowaniem licznych konsekwencji społecznych. Relacje osób uzależnionych, zarówno na płaszczyźnie pracowniczej jak i osobistej, znacznie tracą na jakości, a izolacja staje się poważnym problemem, utrudniającym walkę z nałogiem.
Heroina – objawy zażywania, uzależnienie od heroiny, leczenie
Spis treści
Heroina charakterystyka
Heroina (diacetylomorfina) jest pochodną morfiny i podobnie jak ona została odkryta w XIX wieku. Po raz pierwszy uzyskał ją angielski chemik Adler, na skutek ogrzewania morfiny z bezwodnikiem octowym.
Heroina jest zatem acetylową pochodną morfiny. Początkowo miała stanowić bezpieczny zamiennik dla silnie odurzającej morfiny i wykorzystywano ją jako alternatywę w leczeniu silnego bólu, ponadto w kaszlu i chorobach układu oddechowego. Posiadała nawet rejestrację leku, a środowisko medyczne przekonane było o jej skuteczności i o wysokim profilu bezpieczeństwa. Niedługo potem historia potoczyła się podobnie jak w przypadku morfiny i uznano heroinę za środek silnie uzależniający, który nie powinien być ordynowany przez lekarzy.
W czystej formie heroina stanowi biały, bezzapachowy proszek o intensywnie gorzkim smaku. Może jednak występować w kilku formach.
W zależności od stopnia czystości, wyróżnia się:
- morfinę krystalicznie czystą (tzw. white snow),
- bardziej zanieczyszczoną „białą heroinę”,
- najmniej czystą jej postać, nazywaną potocznie „brown sugar” (najbardziej zanieczyszczona odmiana heroiny).
W Polsce niezwykle popularny jest też „kompot”, czyli heroina pozyskiwana na skutek gotowania słomy makowej. Ma ona charakter oleistej, ciemnobrązowej cieczy. Za twórców metody otrzymywania „kompotu” uznaje się polskich studentów chemii z połowy lat '70.
Potoczne nazwy heroiny w slangu narkotykowym:
-
hasz, jaranie, holender, hasan, plastelina, czekolada, kości, afgan, bombay black, african black, czerwony afgan, czarne maroko, grant.
Heroina – działanie
Mechanizm działania heroiny polega na silnym wiązaniu do receptorów opioidowych. Receptory te znajdują się w wielu obszarach mózgu i ciała, zwłaszcza w tych, które zaangażowane są w odczuwanie bólu i przyjemności, a także w części mózgu regulującej oddychanie.
Krótkoterminowe skutki brania heroiny obejmują:
- przypływ pozytywnych uczuć,
- przyćmione myślenie,
- senność,
- spłycenie oddechu,
- spowolnienie pracy jelit,
- spadek tętna i ciśnienia,
- zwężenie źrenic.
Efekty te mogą utrzymywać się przez kilka godzin. Kiedy natomiast narkotyk przestaje działać, odczuwalne jest przygnębienie i spadek formy.
Czytaj również: Leczenie uzależnień – co warto wiedzieć
Wielokrotne zażywanie heroiny zmienia strukturę i funkcję mózgu. Tworzy długotrwałe zaburzenia równowagi w układzie nerwowym, których nie można łatwo odwrócić. Poza tym regularne przyjmowanie tego narkotyku wiąże się z rozwojem tolerancji i uzależnienia.
Heroina przyjmowana jest różnymi drogami: wdycha się ją, pali, wstrzykuje podskórnie i dożylnie. Wysoce czysta heroina zażywana jest zwykle przez wciąganie nosem lub palenie. Zanieczyszczona heroina jest z kolei rozpuszczana, rozcieńczana i wstrzykiwana dożylnie lub podskórnie.
Uzależnienie od heroiny – objawy
Regularne zażywanie heroiny może prowadzić do tolerancji. Oznacza to, że osoby uzależnione potrzebują coraz więcej narkotyku, aby uzyskać ten sam efekt. Z czasem przy wyższych dawkach, organizm uzależnia się od heroiny. Jeśli uzależniony przestaje brać heroinę, występują u niego skutki odstawienia.
Do najczęstszych objawów „głodu heroinowego” należą:
- niepokój,
- ból mięśni i kości,
- biegunka i wymioty,
- drżenie mięśni,
- dreszcze i tzw. „gęsia skórka”,
- wzmożona potliwość,
- zaburzenia snu.
Osoby, które wstrzykują heroinę, ryzykują również zakażeniem HIV / AIDS i wirusem żółtaczki typu C. Przedawkowanie heroiny prowadzi do śmierci. Śmiertelna dawka wynosi 200 mg, jednak dla osób uzależnionych może być nawet kilkukrotnie wyższa.
Leczenie uzależnienia od heroiny
Odstawienie heroiny przez osobę uzależnioną wymaga odpowiednio prowadzonej terapii i detoksu, najlepiej w klinice leczenia uzależnienia od heroiny. Jedną z możliwości jest stosowanie metadonu, który jako agonista receptorów opioidowych znosi objawy abstynencyjne. Dawka początkowa wynosi zwykle 15 do 20 mg chlorowodorku metadonu i przeważnie jest wystarczająca dla zniesienia większości objawów „zespołu odstawiennego”.
W niektórych jednak przypadkach, gdy chory uzależniony jest od przyjmowania wysokich dawek heroiny, niezbędne mogą okazać się większe dawki metadonu. Jego ilość każdorazowo należy dobrać odpowiednio do stopnia uzależnienia pacjenta. Koniecznym uzupełnieniem farmakologicznego leczenia narkomanii jest odpowiednio dobrana terapia psychologiczna oraz wsparcie bliskich.
Bibliografia
W Wylecz.to opieramy się na EBM (Evidence Based Medicine) – medycynie opartej na faktach i wiarygodnych źródłach. Dowiedz się więcej o tym, jak dbamy o jakość naszych treści.
- Motyka M, Marcinkowski JT. Nowe metody odurzania się. Cz. X. Cheese – nowe oblicze heroiny. Probl Hig Epidemiol 2016, 97(1): 32-37.
- Przewłocki R. Mechanizmy uzależnienia od analgetyków opioidowych. Medycyna Paliatywna w Praktyce 2017; 11, 2, 55–60.
- https://www.drugabuse.gov/publications/research-reports/heroin/overview
- http://ain.ipin.edu.pl/archiwum/1997/4/AiN_4-1997-04.pdf
- http://leki.urpl.gov.pl/files/43_Methadone_hydrochloride_Molteni_syrop_1mg_ml_7920.pdf
Opublikowano: 28.06.2021;
aktualizacja: 17.03.2023
Oceń:
4.6
Ten tekst został napisany przez Eksperta, który posiada kierunkowe wykształcenie oraz doświadczenie. Nawiązując współpracę z autorytetami w danej dziedzinie nauki serwis Wylecz.to dba o najwyższą jakość i wiarygodność informacji publikowanych w serwisie. W Wylecz.to opieramy się na EBM (Evidence Based Medicine) – medycynie opartej na faktach i wiarygodnych źródłach.
Paulina Znajdek-Awiżeń
dr nauk farmaceutycznych
Absolwentka Wydziału Farmacji Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu. Tytuł doktora nauk farmaceutycznych uzyskała na podstawie badań prowadzonych w Katedrze i Zakładzie Farmakognozji UMP. Członek Sekcji Fitoterapii Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Pracownik apteki, a także wykładowca w technikum farmaceutycznym. Prowadzi kursy, szkolenia oraz warsztaty z zakresu towaroznawstwa zielarskiego oraz wykorzystania roślin w profilaktyce i leczeniu różnych dolegliwości. Autorka i współautorka artykułów o charakterze naukowym i popularnonaukowym publikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Współautorka książki „Żyj naturalnie czyli dekalog zdrowego życia”.
1
Komentarze i opinie (0)