Pieniący się mocz to objaw, który można zaobserwować podczas badania ogólnego moczu. Przyczyny pienienia moczu nie zawsze są niegroźne (np. gorączka czy białkomocz ortostatyczny), wówczas objawy spienionego moczu powinny minąć samoistnie wraz z ustaniem działania czynnika sprawczego. Piana w moczu może świadczy także o chorobach nerek, np. kłębuszkowym zapaleniu nerek lub zespole nerczycowym.
Pieniący się mocz – co oznacza? Czy pienienie moczu świadczy o chorobie?

Pieniący się mocz – jakie są przyczyny pienistego moczu?
Badanie ogólne moczu to dostarczające wielu informacji o stanie zdrowia badanie laboratoryjne. Już sama makroskopowa obserwacja, dokonana gołym okiem, może zwrócić uwagę na niektóre nieprawidłowości. Jedną z nich jest pieniący się mocz.
O ile zjawisko pienienia się moczu nie jest spowodowane detergentami używanymi do czyszczenia toalety, pienienie moczu zawsze spowodowane jest obecnością w nim białka.
Nie związane z poważniejszymi schorzeniami przyczyny pienienia moczu to:
- gorączka,
- ciąża,
- dieta bogata w białko,
- intensywny wysiłek fizyczny,
- długotrwała pozycja stojąca (białkomocz ortostatyczny).
Wszystkie te czynniki powodują powstanie białkomoczu, czyli wyższej niż 200 mg/l zawartości białka w moczu. W takich przypadkach w moczu, poza białkiem, nie stwierdza się obecności leukocytów, nabłonków czy bakterii w zwiększonych ponad normę ilościach.
Zobacz też: Kolor moczu a choroby
Objawy pienienia moczu powinny minąć samoistnie wraz z ustaniem działania czynnika sprawczego. Brak także jakichkolwiek objawów klinicznych. Szczególną sytuacją jest obecność pienistego moczu w toalecie, a brak spienienia w pojemniczku na mocz. Wynika to z działania detergentów do czyszczenia toalet i nie wymaga dalszej diagnostyki.
Piana w moczu (spieniony mocz) a kłębuszkowe zapalenie nerek
Kłębuszkowe zapalenie nerek to choroba nerek przebiegająca z białkomoczem, a zatem zauważalne jest pienienie moczu. Choroba jest następstwem infekcji, najczęściej gardła lub skóry. Patogeny (paciorkowce, gronkowce, meningokoki czy pneumokoki) gromadzą się w naczyniach kłębków nerkowych, generując stan zapalny.
Zapalenie nerek rozwija się około dwóch tygodni po przebytej infekcji i często ma charakter bezobjawowy. Wtedy najskuteczniejszą metodą detekcji jest badanie ogólne moczu. Najczęściej chory sam zauważa zmiany we właściwościach moczu – mocz jest spieniony i podbarwiony krwią. Taki krwiomocz daje obraz moczu w kolorze czerwonym, różowym czy brunatnym (brunatny mocz). Inne sytuacje kliniczne powodujące spienienie moczu i krwinki w moczu to silna gorączka, zapalenie pęcherza moczowego.
W przebiegu kłębuszkowego zapalenia nerek w badaniu laboratoryjnym moczu stwierdza się białkomocz, świeże i wyługowane erytrocyty w moczu, wałeczki szkliste, szklisto-ziarniste lub wałeczki tłuszczowe. Rzadko spotyka się leukocyty w moczu. Dalsza diagnostyka powinna obejmować oznaczanie: kreatyniny i mocznika w surowicy krwi, sodu i potasu, miana ASO, a także morfologię krwi w celu zdiagnozowania ewentualnej anemii. Najskuteczniejszym badaniem obrazowym w kłębuszkowym zapaleniu nerek jest badanie ultrasonograficzne nerek.
To też może Cię zainteresować: Zielony mocz – przyczyny
Spieniony mocz (pienienie moczu) a zespół nerczycowy
Schorzeniem przebiegającym ze znacznym białkomoczem i nasilonym pienieniem moczu, jest zespół nerczycowy. Polega on na zwiększeniu przepuszczalności błony filtracyjnej kłębków nerkowych, co sprzyja utracie białka z moczem.
Najczęściej zespół nerczycowy jest następstwem: kłębuszkowego zapalenia nerek, cukrzycy, zatrucia ciążowego, szpiczaka mnogiego czy tocznia układowego. Obrzękom, wodobrzuszu, bólom głowy i nudnościom towarzyszy spieniony mocz (piana w moczu). Poza białkiem w moczu, powyżej 3,5 g na dobę, obecna jest krew w moczu i leukocyturia, czyli obecność krwinek białych. W surowicy krwi stwierdza się z kolei spadek poziomu białka i wzrost stężenia lipidów, zwłaszcza cholesterolu LDL. Niekiedy obecny jest wzrost OB., spadek poziomu wapnia i niedokrwistość.

Justyna Mazur
Analityk medyczny
Absolwentka Wydziału Farmaceutycznego z Oddziałem Analityki Medycznej Collegium Medicum na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Stale kontynuuje edukację, uczestnicząc w licznych kursach i szkoleniach z zakresu diagnostyki laboratoryjnej. Kilkuletnie doświadczenie zawodowe zapewnia jej znajomość realnych wątpliwości i obaw pacjentów związanych z wykonaniem oraz interpretacją badań laboratoryjnych.
Komentarze i opinie (1)
opublikowany 11.04.2020