Feederyzm – co to jest? Kim są feedersi?

Co to jest feederyzm?

Polski termin „wypasacze” lub „dokarmiacze” jest tłumaczeniem angielskiego feeders, określającego osoby, u których stwierdzić można tzw. feederyzm. Feederyzm to zaburzenie preferencji seksualnych, inaczej parafilia należąca do grupy zjawisk określanych jako fetyszyzm. Zaburzenie polega na tym, że wystąpienie podniecenia i pełnej satysfakcji seksualnej uzależnione jest od pojawienia się specyficznego bodźca, którym w tym wypadku jest nadmiernie otyłe ciało. Widok otyłej kobiety wywołuje u feedersa pobudzenie seksualne. Angielskie feed oznacza „karmę”, „paszę”, to feed – karmić, paść. Używa się również skrótu FA, od słów FatAdmirer, czyli „Wielbiciel Tłuszczu”.

W USA funkcjonują jeszcze dwa inne określenia, wskazujące na role pełnione w związkach opartych o feederyzm: gainers („rosnące”) to osoby, których otyłość dostarcza partnerowi bodźców seksualnych (są dokarmiane przez partnera, aby przybierały na wadze), natomiast encouragers („zachęcacze”) pobudzają się na otyłą kobietę, oczekując zwiększania wagi. „Wypasaczami” są zwykle mężczyźni, co pozostaje w zgodzie z ogólnymi tendencjami fetyszystycznymi, gdzie proporcje według płci szacuje się na 1 do 40.

Przeczytaj też: Korekta zmiany płci – krok po kroku

Kogo podniecają grube osoby?

Pobudzające dla feedersów jest otyłe ciało partnerki ze wszystkimi jego cechami, jak fałdy skórne, rozstępy, cellulit. Niektórzy „wypasacze” czerpią dodatkową przyjemność z obserwowania partnerek w trakcie jedzenia, również z poniżania ich ze względu na tuszę, poczucia panowania nad drugą osobą, ubezwłasnowolnienia jej. Istotą feederyzmu jest nie tylko czerpanie satysfakcji seksualnej z widoku otyłej kobiety, ale przede wszystkim świadome doprowadzanie jej do otyłości. By osiągnąć cel, feedersi używają manipulacji, a nawet szantażu emocjonalnego. Gdy kobieta chudnie, przestaje być dla nich atrakcyjna i więź rozpada się.

Partnerki feedersów to przeważnie kobiety o niskim poczuciu wartości, które uznawały swoją tuszę za poważny defekt, dopóki nie doświadczyły zainteresowania mężczyzny właśnie z powodu nadmiernych kilogramów. Poczucie, że otyłość, która dotąd przysparzała im problemów, czyni je atrakcyjnymi, sprzyja budowaniu bardzo silnej więzi. Dotychczasowe źródło niskiej samooceny i powód braku akceptacji stają się atutem, więc sama kobieta dba o utrzymanie swojego ciała w takim stanie, aby było pobudzające dla partnera, czyli je coraz więcej i stara się nie tracić kilogramów, wspierając w ten sposób działania mężczyzny, polegające na dokarmianiu jej kalorycznymi posiłkami. Z czasem, gdy otyłość pogłębia się, szanse kobiety na nawiązanie relacji erotycznej z innym partnerem maleją, tym bardziej jest uzależniona od obecnego związku. Gdy waga uniemożliwia wychodzenie z domu i samodzielne poruszanie, dokarmiana kobieta staje się całkowicie zależna. Po przekroczeniu pewnej granicy otyłości, kontakt seksualny nie jest już możliwy, co najlepiej obrazuje fetyszystyczny charakter zaburzenia.

Czytaj również: Podduszanie – asfiksja autoerotyczna. Na czym polega?

Kim są feedersi?

Feedersi to osoby z zaburzeniem preferencji seksualnych. Jednak, mimo że tuczona kobieta naraża swoje zdrowie ze względu na zagrożenia, jakie wiążą się z otyłością, nie możemy mówić o tym, że jest ofiarą feedersa, dopóki nie odczuwa dyskomfortu związanego z zachowaniem drugiej osoby i nie czuje się wykorzystywana przez mężczyznę. Tutaj, podobnie jak w układzie sadysty i masochisty, obie strony mogą z relacji czerpać satysfakcję. O ile jednak w sadomasochizmie aktywność partnera dominującego niekoniecznie zagraża zdrowiu drugiej osoby, tak do związku gainer-encourager szkodliwość podejmowanych działań wpisana jest na stałe z racji samej definicji feederyzmu. Otyłość będąca warunkiem określenia relacji jako opartej na fat fetyszyzmie zawsze wiąże się ze zmianami niekorzystnymi dla zdrowia osoby poddawanej tuczeniu.

Feederyzm stał się tematem szerokiej dyskusji w 2004 r. po emisji filmu Fat girls and Feeders (w Polsce „Otyłe dziewczyny i ich partnerzy”). Dokument przedstawia historie kilku kobiet, żyjących w związkach z feedersami. Obecnie można uznać, że nie jest to zjawisko tak marginalne, jak dotąd sądzono. Feedersi wkroczyli w sferę publiczną, zaczęli zrzeszać się, mają swoją stronę www, komunikują się na forach, poszukują partnerów za pośrednictwem portali internetowych.

To też może Cię zainteresować: Białe małżeństwo – co to jest?

Jak powstaje fat fetishism?

Feederyzm jest rodzajem fetyszyzmu i kształtuje się podobnie jak inne parafilie tego typu. Powstaje na zasadzie warunkowania, gdzie pewien obiekt zostaje skojarzony z podnieceniem seksualnym. Dochodzi do tego w sytuacji, gdy dany przedmiot towarzyszy pobudzeniu seksualnemu w okresie kształtowania się preferencji seksualnych i jego obecność staje się konieczna do osiągnięcia podniecenia. Mamy do czynienia z tzw. fetyszyzmem małym, jeśli pobudzenie pojawia się, gdy partnerka posiada cechę związaną z fetyszem, np. ma na sobie buty, które są bodźcem seksualnym, natomiast w przypadku fetyszyzmu dużego, fetysz zastępuje partnera – sam przedmiot wywołuje podniecenie seksualne, które zwykle na drodze masturbacji zostaje rozładowane. U „wypasaczy” fetyszem jest nadmiernie otyłe ciało. Zatem najprawdopodobniej zaburzenie powstaje w sytuacji, gdy obraz otłuszczonego ciała współwystępuje z reakcją podniecenia seksualnego, która niekoniecznie jest z nim związana, czy też wywołana obserwowaniem otyłej kobiety, a jedynie przypadkowo łączy się w czasie. Może jednak być również tak, że tym pierwszym bodźcem seksualnym jest właśnie otyłe ciało, np. chłopiec pobudza się podglądając otyłą matkę.

Zobacz też: Orgazm pochwowy – jak przebiega, jak wywołać?

W 2009 r. dwaj badacze V. Swami i M.J. Tovee przeprowadzili eksperyment na populacji heteroseksualnych mężczyzn ze stwierdzonym fat fetyszyzmem , których reakcje porównano z grupą kontrolną, czyli mężczyznami heteroseksualnymi nienależącymi do feedersów. Badanym przedstawiono zdjęcia dziesięciu kobiet i poproszono o ocenę ich atrakcyjności. Wszystkie modelki miały zasłoniętą twarz i były podobnie ubrane, a różnice pomiędzy nimi dotyczyły wyłącznie kształtu ciała. Badanie pokazało, że feedersi reagowali podnieceniem na znacznie szerszy zakres bodźców, niż przeciętny mężczyzna heteroseksualny, ponieważ poza otyłością, pobudzające dla nich okazało się również znaczne wychudzenie. Dla tej grupy najbardziej atrakcyjne były kobiety, których BMI (Body Mass Indeks) przewyższał 29,24 kg/m2, ale podniecały ich również modelki o BMI mniejszym niż 15. Grupa kontrola reagowała pozytywnie na kobiety, których BMI mieściło się w normie. Wyniki te są podstawą do stawiania hipotez, że wyjaśnieniem fascynacji otyłością u feedersów może być odrzucanie społeczno-kulturowych norm atrakcyjności.

Czytaj również: Bondage – co to jest? Jak bezpiecznie praktykować bondage?

Zagrożenia związane z feederyzmem

Podstawowym zagrożeniem związanym z feederyzmem są choroby wynikające z otyłości, jak:

• nadciśnienie;
• cukrzyca;
• zapalenie trzustki;
• choroba niedokrwienna serca;
• udar mózgu;
• miażdżyca kończyn dolnych;
• choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa, stawów biodrowych, kolan;
• niepłodność;
• rak endometrium;
• dysfunkcje seksualne.

Ponieważ potrzeba feedersów w zakresie wysokości nadwagi jest nieograniczona, można uznać, że ich postępowanie zawsze zmierza do stanu zagrożenia życia u partnerki i jej śmierci, choć nie uznaje się, aby było to celem podejmowanego działania.

Jednym z efektów realizacji własnych potrzeb przez feedersów jest całkowite uzależnienie kobiety, zarówno emocjonalne, jak i czysto praktyczne, dotyczące codziennego funkcjonowania. Kobieta doświadczająca od feedersa akceptacji ze względu na tuszę, która dla innych jest powodem do krytyki, przeżywa partnera jako jedyną przyjazną osobę, co sprzyja tworzeniu symbiotycznej, ekskluzywnej więzi. Tego rodzaju relacja ogranicza zdolność nawiązywania kontaktów z innymi osobami, co pogłębia zależność. Również niesprawność fizyczna, wynikająca z tuszy, powoduje, że z czasem kontakty społeczne ograniczają się do towarzystwa partnera. Niezdolność do samodzielnego poruszania sprawia, że kobieta jest absolutnie zdana na łaskę partnera i często jej przetrwanie zależy od jego fizycznej opieki.

Zależność nie ogranicza się tylko do kwestii związanych z jedzeniem i przybieraniem na wadze – układy feedersów z otyłymi partnerkami nie mają charakteru partnerskiego w żadnym wymiarze, zawsze kobieta jest w związku stroną ulegającą, słabszą, poddającą się decyzjom partnera w wielu sferach życia.

Samo postępowanie służące dokarmianiu, oparte często na szantażu i manipulacji, jest niebezpieczne ze względu na konsekwencje związane z doświadczaniem przemocy emocjonalnej. Dzieje się tak zwłaszcza w tych związkach, w których kobieta z czasem zaczyna czuć się ofiarą swojego partnera i próbuje przełamać dotychczasowy schemat wspólnego funkcjonowania.

Feederyzm – leczenie

Leczenie parafilii seksualnej jaką jest feederyzm stanowi niełatwe zadanie, gdyż w większości przypadków ani „wypasacz” ani jego partnerka nie widzą w swoim zachowaniu niczego złego. Oznacza to zarazem, że feederzy najczęściej nie szukają pomocy specjalistów z własnej woli.

W przypadku podjęcia leczenia obejmuje ono oboje partnerów. Oprócz psychoterapii konieczne są działania mające na celu przywrócenie otyłej kobiety do sprawności fizycznej, co oznaczać może nie tylko restrykcyjną dietę, ale również zabiegi operacyjne, w tym zmniejszenia żołądka.

Terapia feederyzmu najczęściej kończy się rozpadem związku, gdy partnerka feedera uświadamia sobie, że była dla mężczyzny wyłącznie narzędziem zaspokajania seksualnego fetyszu, a uporczywe dokarmianie stanowiło realne zagrożenie dla jej zdrowia i życia.