Łechtaczka – czym jest?
Łechtaczka to część żeńskiego organu rozrodczego, będąca nieparzystą strukturą umieszczoną nad wejściem do pochwy. W podręcznikach medycznych zazwyczaj określa się ją jako organ będący analogią do prącia u mężczyzny (podobnie jak męską mosznę określa się jako odpowiednik warg sromowych większych). Jednak w przeciwieństwie do niego, łechtaczka nie jest częścią układu moczowego i nie zawiera w sobie cewki moczowej. Jej cechą charakterystyczną jest bardzo duża wrażliwość na stymulację, wywołująca przyjemność, podniecenie seksualne, a w efekcie – orgazm.
Łechtaczkę jako odpowiednik prącia opisywano już w starożytności – zgodnie z teorią Herophilusa powstałą 300 lat p.n.e. Dziś wiadomo, że otaczające łechtaczkę gruczoły Skene'a, które wydzielają ejakulat kobiety – płyn o odczynie zasadowym, towarzyszący podnieceniu seksualnemu – zbudowane są z podobnej tkanki co prostata.
Żeński układ rozrodczy możemy podzielić na część zewnętrzną i wewnętrzną. W pierwszej grupie znajdują się jajniki, jajowody, macica oraz pochwa. Łechtaczka – wraz ze wzgórkiem łonowym, przedsionkiem pochwy, wargami sromowymi mniejszymi oraz wargami sromowymi większymi, stanowi część zewnętrzną.
Czytaj również: Jak prawidłowo nazywać kobiece narządy płciowe?
Budowa łechtaczki
Większość osób sądzi, że łechtaczkę można łatwo odnaleźć jako wypukłe miejsce nad wejściem do pochwy. Tymczasem jest to dopiero tak zwana żołądź łechtaczki – cała struktura jest znacznie większa. Stąd obecnie o wiele częściej stosuje się termin „kompleks łechtaczkowy”, który zawiera w sobie wszystkie elementy tej struktury.
Łechtaczka posiada parzyste ciała jamiste – charakteryzują się one odnogami o długości około 4 cm, zaczepionymi przy dolnych gałęziach kości łonowych i kulszowych. Przykryte tkanką mięśniową, tworzą tak zwany trzon łechtaczki. Skierowany ku dołowi trzon łechtaczki kończy się żołędzią, przykrytą fałdem skórnym – napletkiem, przymocowaną do spojenia łonowego więzadłem wieszadłowym. Warto dodać, że łechtaczka jest silnie unerwiona i unaczyniona.
Zobacz też: Jak prowadzić kalendarzyk miesiączkowy?
Orgazm łechtaczkowy – jak wygląda?
W przeciwieństwie do orgazmu pochwowego, uzyskiwanego za pomocą penetracji pochwy, orgazm łechtaczkowy osiąga się za pomocą stymulacji kompleksu łechtaczkowego. Przeważnie dochodzi do niego szybciej niż w przypadku szczytowania związanego z penetracją, jest jednak nieco krótszy. Różnice są zasadniczo niewielkie: orgazm pochwowy powoli ogarnia całe ciało, zaś orgazm łechtaczkowy powiązany jest z silnym odczuciem ciepła w okolicy narządów płciowych.
Wiele kobiet traktuje stymulację łechtaczki jako wstęp do penetracji i osiągnięcia orgazmu pochwowego. Jednak wbrew powszechnemu mniemaniu, orgazm pochwowy nie jest „lepszy” od orgazmu łechtaczkowego. Wiele osób łączy również stymulację łechtaczki z penetracją pochwy – wówczas odczuwana przyjemność jest jeszcze silniejsza. Część kobiet zauważa jednak, że stymulacja kilku miejsc naraz nie pozwala skupić im się na osiąganej przyjemności – stąd decydują się na jedną jej formę w danym czasie.
Czytaj również: Wargi sromowe – budowa, funkcje, zaburzenia
Dysfunkcje łechtaczki – na czym polegają?
Niekiedy budowa lub funkcjonowanie łechtaczki może sprawiać pewne problemy. Większość z nich nie jest niebezpieczna dla zdrowia, może mieć jednak wpływ na jakość życia intymnego kobiety. Do wrodzonych problemów z łechtaczką należy jej przerost , wywołany problemami hormonalnymi w okresie prenatalnym. Zbyt duża łechtaczka może powodować ból lub otarcia w czasie stosunku seksualnego, a nawet podczas noszenia zbyt obcisłej bielizny czy spodni. Odpowiednią metodę leczenia dobiera specjalista – w zależności od genezy przerostu.
Łechtaczka może ulegać również stanom zapalnym czy alergiom, choć dzieje się to niezwykle rzadko – najczęściej wywołane są one przez detergenty używane do prania bielizny. Źródłem infekcji może być także zakażenie grzybicze – objawiające się pieczeniem i swędzeniem całego sromu. W tym przypadku stosuje się standardową farmakoterapię.
Podatność na ból i otarcia – związek z menopauzą
Częstym zjawiskiem wywołującym duży dyskomfort u kobiety są również ból czy otarcia łechtaczki wywołane niewłaściwym nawilżeniem jej okolic. Dotyka to zwłaszcza kobiety po menopauzie , u których poziom naturalnego nawilżenia okolic seksualnych spada. Pomocna może być w tym przypadku terapia hormonalna lub środki domiejscowe, jeśli problem nie jest zbyt zaawansowany.
Ból łechtaczki może mieć także głębsze podłoże – wulwodynię . To choroba, która objawia się przewlekłym bólem i odczuwaniem dyskomfortu w okolicy narządów płciowych. Nie do końca wiadomo jakie jest podłoże wulwodynii. Jednak jej występowanie jest niezwykle rzadkie, istnieją również formy skutecznego leczenia, związane z coraz popularniejszą terapią uroginekologiczną. Większość problemów z łechtaczką można rozwiązać dzięki pomocy ginekologa – a zakończone sukcesem leczenie znacząco zwiększa satysfakcję z życia seksualnego kobiety.
Czytaj również: Pierwsza miesiączka – kiedy powinna wystąpić, jak przebiega?
