Czym są monocyty? Jaka jest norma monocytów?
Monocyty (MONO) są szczególną grupą krwinek białych (leukocytów) zaliczanych do grupy agranulocytów – łącznie z limfocytami. W porównaniu z innymi populacjami krwinek białych, monocyty stanowią największą grupę. Jądro komórkowe monocytów jest dużych rozmiarów. Dojrzałe postacie monocytów, które wydostają się poza światło naczyń krwionośnych nazywane są makrofagami. Posiadają zdolności fagocytozy, czyli wchłaniania drobnych antygenów.
Monocyty odgrywają bardzo ważną funkcję w zachowaniu odporności organizmu. Ich rolą jest niszczenie i usuwanie starych komórek, zdenaturowanych białek oraz powstałych kompleksów antygen-przeciwciało. Dodatkowo są odpowiedzialne za produkcję interferonu, leukotrienów oraz interleukiny.
Norma dla monocytów mieści się w granicach 30–800/µl, co stanowi 4–8 proc. wszystkich krwinek białych (leukocytów). Interpretacje ilości monocytów należy przeprowadzać z uwzględnieniem pozostałych elementów morfotycznych.
Kiedy oznacza się monocyty? Jakie są wskazania?
Oznaczenie ilości monocytów przeprowadza się łącznie z badaniem innych parametrów morfologicznych krwi. W ocenie ilościowej i jakościowej białych krwinek ważne jest wykonanie tzw. rozmazu krwi. Pozwala on na analizę procentowego rozkładu populacji leukocytów.
Wskazaniem do wykonania rozmazu krwi z oceną populacji krwinek białych jest diagnostyka:
- zaburzeń odporności,
- chorób mieloproliferacyjnych,
- chorób hematologicznych,
- przewlekłych stanów zapalnych,
- zakażeń bakteryjnych, wirusowych, pierwotniakowych,
- chorób pasożytniczych.
W celu wykonania badania morfologii krwi z rozmazem niezbędna jest próbka krwi pacjenta. Należy ją pobrać z żyły łokciowej do jałowej probówki. Następnie przekazuje się odpowiednio opisaną próbkę do laboratorium. Rozmaz wykonuje się z użyciem mikroskopu lub specjalnego automatu.
Monocyty podwyższone (monocytoza) – co to oznacza?
Wyniki przekraczające górną granicę normy MONO pojawiają się w przebiegu wielu schorzeń. Podwyższone monocyty występują w przewlekłej białaczce mielocytowej, szpikowej i limfocytowej, a także w ostrej białaczce monocytowej oraz monomielocytowej. Za dużo monocytów może świadczyć o chłoniaku Hodgikina lub chłoniakach nieziarniczych.
Wysokie monocyty pojawiają się ponadto w przypadku:
- sarkoidozy,
- lipidowych chorób spichrzeniowych, np. choroba Gauchera,
- zakażeń bakteryjnych, np. podostre bakteryjne zapalenie wsierdzia, gruźlica, brucelloza,
- zakażeń pierwotniakowych np., trypanosomatoza, malaria,
- zakażeń wirusowych i pasożytniczych – przed pojawieniem się ogólnej leukocytozy,
- zapalnych chorób jelit: choroby Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejącego zapalenia jelita grubego,
- alkoholowej marskości wątroby,
- układowych chorób tkanki łącznej np. RZS, toczeń układowy,
Podwyższone monocyty we krwi obserwuje sie u pacjentów po usunięciu śledziony oraz w trakcie leczenia glikokortykosteroidami.
Monocyty poniżej normy, tzw. monocytopenia, może występować w przebiegu białaczki włochatokomórkowej lub niedokrwistości aplastycznej.
