Czym jest kara w BDSM?
W ramach praktyk BDSM partnerzy (niekoniecznie kobieta i mężczyzna) przyjmują na siebie role „uległego” (ang. submissive) i „dominującego” (ang. dominant). Reguły zachowania są ustalane przed rozpoczęciem odgrywania „sceny” i mają na celu wymuszenie określonych, nierzadko upokarzających zachowań.
Obok gotowego scenariusza zachowań wyróżnia się tzw. fear play, czyli działania wpływające na partnera „poddanego” nie fizycznie, ale psychicznie.
Przyjmuje się, że reguły BDSM muszą być każdorazowo zaakceptowane przez wszystkich uczestników. Mogą nawet zostać spisane formalnie, choć nie muszą.
Kiedy ustalone reguły zostaną złamane, osoba dominująca ma prawo wywrzeć na drugim uczestniku BDSM karę, czyli tzw. punishment. W rzeczywistości, stosowanie kary nie ma na celu faktycznego zranienia drugiej osoby, choć może powodować ból, dyskomfort psychiczny albo godzić w obie te sfery.
Przeczytaj również:
Raptofilia – na czym polega to zaburzenie preferencji seksualnych?
Przykłady punishmentu w BDSM
Siła oddziaływania i częstotliwość oddziaływania kar są każdorazowo ustalane indywidualnie, nie ma w tym zakresie jednolitych reguł. Dlatego to od partnerów zależy, na co wyrażają zgodę i jak duże ryzyko są w stanie zaakceptować.
W sieci można znaleźć setki pomysłów na karę. Wśród przykładowych rozwiązań można wymienić:
kontrolę orgazmu (w tym orgasm denial i orgasm force, czyli „zaprzeczenie” i „wymuszenie” orgazmu),
dawanie klapsów lub bicie,
wymuszanie ciszy w trakcie scenariusza,
chodzenie na czterech nogach ze smyczą i kagańcem,
skrępowanie za pomocą sznura lub kajdanek,
pokazywanie nagości w miejscu publicznym,
stymulowanie ciała przy pomocy lodu,
jedzenie z podłogi.
Niekiedy zasady gry przewidują możliwość wyboru między karą fizyczną (np. biciem) a psychiczną (np. paradowanie nago publicznie z obrożą na szyi).
Choć może się wydawać, że większość z wymienionych zachowań w zdrowo funkcjonującym związku zwykle nie występuje, warto zwrócić uwagę na wyniki badań przeprowadzonych w 2013 r., opublikowanych w czasopiśmie Journal of Sexual Medicine.
Okazuje się, że osoby praktykujące BDSM cechują się niższym poziomem neurotyczności, są m.in. bardziej ekstrawertyczne, otwarte na nowe doświadczenia i mniej podatne na odrzucenie.
W literaturze odróżnia się karę stosowaną w praktykach BDSM od klasycznego sadomasochizmu. W przypadku sadomasochizmu celem kary jest wywołanie podniecenia u osoby dominującej lub poddanej poprzez sam fakt spowodowania cierpienia. Z kolei w BDSM podniecenie wynika z faktu dominacji i uległości. W przypadku osoby zdominowanej – jest to satysfakcja płynąca z poddania się drugiej osobie, a z punktu widzenia dominującego – z poczucia kontroli i władzy. Istota karania jest więc inna, chociaż limity i słowa bezpieczeństwa mogą być takie same.
Przeczytaj również:
Fetysz – co to jest, rodzaje fetyszy. Fetyszysta – kto to jest?
Jak zachować granice bezpieczeństwa w przypadku punishmentu?
Praktyki BDSM wyróżniają dwa typy granic zachowań. Pierwszym z nich są limity (ang. limits), drugą słowa bezpieczeństwa (ang. safewords).
Limity w BDSM
Limity to zachowania, które wyznaczają granice scenariusza. Wyróżnia się:
hard limits, czyli zachowania absolutnie niedopuszczalne, których wystąpienie powoduje zakończenie gry;
soft limits, czyli zachowania, które są dopuszczone warunkowo, np. tylko na określonym rejonie ciała lub z niewielką intensywnością;
requirement limit – zachowania, których wystąpienie jest warunkiem kontynuowania scenariusza;
time limit – określenia ograniczenia czasowego dla danej aktywności lub wręcz całej relacji.
Rzadko zdarzają się praktyki BDSM bez żadnych ograniczeń. Określa się je jako edgeplay albo total exchange of power i zwykle występują one wyłącznie między osobami, które bardzo dobrze się znają. Decydowanie się na no limits w zupełnie nowej relacji może być mocno ryzykowne i skończyć się poważnymi urazami.
Przeczytaj również:
Cuckold – zdrada kontrolowana. Na czym polega zespół prowokowanej zdrady?
Słowa bezpieczeństwa a BDSM
Obok ograniczeń w praktykach seksualnych BDSM wyróżnia się także słowa lub gesty, które służą sygnalizowaniu partnerowi, że zbliża się on do granicy lub nawet przekracza limity, w obrębie których osoba odgrywająca rolę poddańczą czuje się komfortowo. Mogę to być zarówno limity fizyczne, psychiczne, jak i poczucie moralności. Część safewords służy natychmiastowemu przerwaniu zabawy, inne oznaczają, że scenariusz może być kontynuowany, ale z mniejszą intensywnością.
Najpopularniejszym rozwiązaniem jest odwołanie się do kolorów znanych ze świateł drogowych, gdzie:
barwa czerwona oznacza natychmiastowe przerwanie zachowania,
barwa żółta oznacza, że należy zmniejszyć intensywność praktyki,
barwa zielona sugeruje, że praktyka może być kontynuowana z większą intensywnością
Niekiedy partnerzy decydują się na rezygnację ze słów bezpieczeństwa. Jest to tzw. scenariusz consensual non-consent. Podobnie jednak jak no-limits jest on uważany za kontrowersyjny.
Obok systemu kar kontrakt BDSM może przewidywać także pozytywne wzmocnienie, czyli „nagrodę” w sytuacji, kiedy partner poddany dobrze wywiązuje się ze swojej roli. Taka nagroda może polegać np. przyzwoleniu na spanie w łóżku, zamiast na twardej podłodze.
Praktyki seksualne niekiedy uwzględniają także relację master/slave. W przeciwieństwie do klasycznego BDSM, które bazuje zwykle na uczuciu łączącym partnerów, relacja władca – niewolnik wykorzystuje przede wszystkim element zależności i kontroli nad drugą osobą. Zwykle uwzględnia również praktyki BDSM i seks, ale nie musi tak być.
