Seks – jak się zabezpieczyć podczas stosunku? Zabezpiecznie przed niechcianą ciążą i chorobami wenerycznymi

Dlaczego współżycie bez zabezpieczenia jest groźne?

W ostatnich dekadach znacznie wzrosła swoboda seksualna. Wszelkie przekazy mocno nacechowane są seksualnością. Młodzi ludzie bardzo wcześnie rozpoczynają życie intymne, często kierując się wyłącznie instynktem i emocjami. Ryzyko popełnienia błędu znacząco wówczas wzrasta. Błędem tym może być nie tylko niechciana ciąża w wieku kilkunastu lat, ale także zakażenie jedną z chorób przenoszonych drogą płciową. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, kiedy stosunek odbywa się z przygodną osobą i bez zabezpieczenia.

Odsetek notowanych przypadków chorób wenerycznych w ostatnim czasie wzrasta i to nie tylko wśród ludzi młodych. W porównaniu z sytuacją sprzed kilkudziesięciu lat, statystyczny Polak ma zdecydowanie więcej partnerów seksualnych w ciągu swojego życia (średnio 5). Niesie to ze sobą pewne zagrożenia. Po pierwsze, często jest to seks bez zabezpieczeń, co może skutkować niechcianą ciążą. Po drugie, współżycie z nowo poznaną osobą bez prezerwatywy może być konsekwencją infekcji intymnych i chorób przenoszonych drogą płciową.

Przeczytaj również: Świerzb, objawy, przyczyny, leczenie

W czasie stosunku bez zabezpieczenia może dojść do zakażenia:

• wirusem HIV, który wywołuje AIDS;
• wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV), który powoduje raka szyjki macicy i raka jamy ustnej;
• wirusem WZW typu B, który może doprowadzić do marskości wątroby i raka wątroby;
• chlamydiozą;
• rzęsistkowicą;
• kiłą;
• rzeżączką;
• bakteryjną waginozą;
• grzybicą pochwy.

Na drodze kontaktów seksualnych można zarazić się także pasożytami (wszy łonowe, świerzb).

Sprawdź również: Seks oralny a choroby przenoszone drogą płciową

Jak zabezpieczyć się w czasie stosunku?

Zawsze należy stosować skuteczne zabezpieczenie podczas współżycia, najlepiej mechaniczne i hormonalne. Pierwsze zabezpiecza przed chorobami wenerycznymi i niechcianą ciążą, drugie – tylko przed zapłodnieniem. Wśród metod hormonalnych najpopularniejsza jest dwuskładnikowa tabletka antykoncepcyjna. Wybór metod antykoncepcji zależy jednak od pary, a w przypadku wyboru leków konieczna jest rada lekarza ginekologa.

Ze wszystkich dostępnych metod mechanicznych najskuteczniejszą formą zabezpieczenia w czasie stosunku jest prezerwatywa. Hormonalne środki z kolei zapobiegają ciąży, ale w żaden sposób nie chronią przez chorobami wenerycznymi. Dlatego podczas przypadkowego stosunku prezerwatywa jest obowiązkowym środkiem zabezpieczenia. Skuteczność globulek czy kremów plemnikobójczych w zakresie ochrony przed chorobami wenerycznymi jest właściwie żadna.

Aby prezerwatywa chroniła przed chorobami wenerycznymi, należy:

• wybrać odpowiednie miejsce zakupu – najlepiej kupować prezerwatywy w aptece lub w miejscach, w których jesteśmy pewni, że są one przechowywane we właściwych warunkach;
• sprawdzić opakowanie – zniszczone, wyblakłe od słońca opakowania sugerują, że prezerwatywa może być uszkodzona;
• właściwie zakładać kondoma – prezerwatywę zakłada się we wzwodzie, przed penetracją i ściąga ostrożnie po stosunku; zakładając prezerwatywę należy sprawdzić, czy nie dostało się do niej powietrze (tworzy się wtedy pęcherzyk powietrza w zbiorniczku na spermę na końcu prezerwatywy) – podczas stosunku może wtedy dojść do jej pęknięcia;
• pamiętać, że prezerwatywę używa się jednorazowo.

Zobacz też: Wszystko o seksie analnym

Co zrobić, kiedy pojawią się objawy ciąży lub choroby wenerycznej?

Paskowy test ciążowy jest sens wykonywać minimum tydzień po współżyciu. Wykrywa on pojawiającą się w organizmie gonadotropinę kosmówkową, która jest obecna także w moczu kobiety ciężarnej. Dodatni test paskowy to symbol dwóch poziomych linii. Warto jednak zrobić badanie potwierdzające ciążę we krwi i badanie ultrasonograficzne. Te ostatnie można zrobić dopiero od 5.–6. tygodnia ciąży. Wcześniej nie ma możliwości wizualizacji rozwoju ciąży w USG.

Na chorobę weneryczną wskazują takie objawy, jak:

• świąd,
• pieczenie,
• upławy,
• wyciek z cewki moczowej u mężczyzny,
• ból podczas oddawania moczu,
• pęcherzyki na narządach płciowych,
• plamki, zaczerwienienie prącia,
• grudki na narządach płciowych czy w okolicy odbytu.

Kiedy zauważymy jeden lub więcej z podanych wyżej objawów, trzeba udać się do wenerologa.

Od 1 stycznia 2015 roku wymagane jest skierowanie od lekarza rodzinnego w przypadku dermatologa, ale nie wenerologa. Jest to o tyle ważne, że po pierwsze – liczy się czas od rozpoznania i wdrożenia leczenia; po drugie – pacjent nie musi czuć się skrępowany, chodząc po różnych poradniach z powodu choroby wenerycznej, tylko bezpośrednio trafia do specjalisty. Po zbadaniu lekarz zleci potrzebne testy laboratoryjne. Często konieczne jest leczenie obojga partnerów.