Skaryfikacja – co to jest i na czym polega? Przebieg zabiegu, przeciwwskazania, powikłania, cena

Czym jest i na czym polega skaryfikacja?

Skaryfikacja to metoda polegająca na intencjonalnym wykonywaniu tatuaży bliznowych na ciele, poprzez jej nacinanie, usuwanie, zadrapywanie lub wypalanie. Polega na celowym robieniu rany, która po zagojeniu tworzy bliznę, jaśniejszą od koloru skóry i układającą się w określony wzór.

Ten sposób trwałej modyfikacji wyglądu ciała zmienia strukturę skóry, która staje się bardziej widoczna. Jest to szczególnie pożądane u osób ciemnoskórych, u których zwykłe tatuaże są mało zauważalne. Tatuaże z blizn wykonuje się na dowolnej części ciała.

Skaryfikacja ma wielowiekową tradycję. Kiedyś wykonywana była jedynie u członków plemion, dziś decydują się na nią także przedstawiciele pozostałych części świata.

Czym jest skaryfikacja nasion?

Pod pojęciem skaryfikacji kryje się także zabieg stosowany w rolnictwie. Analogicznie, jak w przypadku ciała, polega na uszkadzaniu tkanki nasiona, a dokładniej – jego grubej okrywy nasiennej. Wykonuje się go w celu ułatwienia kiełkowania nasion. Wyróżnia się trzy typy skaryfikacji nasion: mechaniczną, chemiczną oraz termiczną.

Historia i znaczenie skaryfikacji

Ozdabianie ciała ma podłoże kulturowe. Od wieków jest ono wykorzystywane jako nośnik informacji o jednostce, a jego wygląd świadczy o wieku, statusie, przynależności do danej grupy społecznej oraz doświadczeniach. W pierwotnych kulturach modyfikacje ciała, takie jak np.: piercing, rozszczepianie języka, rozciąganie skóry czy nacinanie jej, związane były z przynależnością do danego plemienia.

Jedną z charakterystycznych, trwałych form modyfikacji ciała jest skaryfikacja. Jej początki sięgają zamierzchłych czasów epoki neolitu. Skaryfikacja była charakterystyczna przede wszystkim dla pierwotnych ludów Australii i Oceanii, a także grup etnicznych Afryki oraz Azji. Jej nieodłącznym elementem jest ból, dlatego przez wielu skaryfikacja była i nadal jest postrzegana jako symbol siły i odwagi, a tym samym wzbudza szacunek i podziw.

Wyróżnia się dwa podstawowe cele skaryfikacji: oznaczenie tożsamości jednostki oraz możliwość łatwej identyfikacji członków danej grupy. Jest też postrzegana jako zabieg upiększający.

W przeszłości skaryfikacja ułatwiała rozpoznanie określonych członków plemienia podczas walki. Pomagała także odnaleźć zaginione lub porwane w czasach niewolnictwa dzieci. Czasami wykonywana była w celu oszpecenia danej osoby, które mogło uchronić ją przed porwaniem. Blizny na brzuchu kobiet postrzegano jako element estetyki oraz oznakę gotowości do małżeństwa i macierzyństwa. Były dowodem na to, że kobieta jest zdolna do przeżycia bólu, towarzyszącemu urodzeniu dziecka.

W kulturze zachodniej, poza efektami estetycznymi, skaryfikację wykonuje się w celu utrwalenia własnej tożsamości. Dostrzega się w niej wyraz buntu przeciwko współczesnej cywilizacji, nakierowanej na ciągłą zmienność i nieustanne poszukiwanie nowych doznań.

Metody skaryfikacji, przygotowania do zabiegu i pielęgnacja pozabiegowa

W celu jak najbezpieczniejszego wykonania skaryfikacji należy wybrać się do profesjonalnego salonu piercingu, w którym rygorystycznie przestrzega się zasad higieny. Do zabiegu trzeba się odpowiednio przygotować, aby mieć pewność, że organizm poradzi sobie z wyzwaniem. Należy: umówić się na konsultację lekarską, zrobić badania krwi oraz zaszczepić się przeciwko żółtaczce i WZW typu B.

Trzeba podkreślić, że zabieg skaryfikacji jest krwawy i bolesny. W celu złagodzenia bólu stosuje się środki do znieczulenia miejscowego, jednak ból jest odczuwalny także po zabiegu, w trakcie gojenia się rany.

Pożądaną tkankę bliznowatą można uzyskać na kilka sposobów, takich jak:

• wycinanie wzoru na skórze za pomocą skalpela, (ang. cutting ). To najbardziej precyzyjna, lecz i krwawa forma skaryfikacji;
• wypalanie określonego znaku na ciele laserem, (ang. branding ) ;
• usuwanie części tkanki skórnej, (ang. skin removal ) ;
• odmrażanie skóry;
• wykonywanie kontrolowanego oparzenia za pomocą przyrządu zwanego elektrycznym skalpelem, czyli elektroskaryfikacja. Ta metoda jest uważana za najmniej bolesną formę tatuażu bliznowego.

Jak pielęgnować ranę po skaryfikacji?

Szczegółowe zalecenia powinny być wydane przez specjalistę wykonującego zabieg. Przede wszystkim trzeba powstrzymywać się przed dotknięciem rany brudnymi rękoma. Po upływie 10 godzin należy kolejno:

• usunąć folię ochronną,
• przemyć ranę letnią wodą z mydłem,
• osuszyć,
• posmarować specjalną maścią z antybiotykiem,
• owinąć folią.

Analogicznie powinno się postępować przez około 4 dni. W drugim tygodniu gojenia na skórze powinien pojawić się strup, który musi samoistnie odpaść, po czym ukaże się ostateczny wzór blizny.

Przeciwwskazania do zabiegu skaryfikacji

Poddanie się zabiegowi skaryfikacji powinno być dogłębnie przemyślane. Do przeciwwskazań do wykonania skaryfikacji, można zaliczyć, m.in.:

• brak odporności na ból;
• choroby psychiczne, które uniemożliwiają podejmowanie racjonalnych decyzji oraz te, które objawiają się zachowaniami autodestrukcyjnymi;
• choroby autoimmunologiczne i nowotworowe;
• inne czynniki, wykluczające możliwość przerywania ciągłości ciała.

W celu wykluczenia wszystkich przeciwwskazań należy skontaktować się z lekarzem, który podejmie decyzję na podstawie indywidualnej sytuacji zdrowotnej pacjenta.

Do jakich powikłań może dojść po skaryfikacji?

Osoby, które chcą poddać się skaryfikacji, powinny mieć świadomość zagrożeń związanych z zabiegiem. Jak w każdą ranę, tak i tę po skaryfikacji może wdać się zakażenie bakteryjne. Poza tym może się okazać, że po zagojeniu blizna wygląda inaczej niż w założeniu. Niestety jedynym sposobem na zmianę wyglądu zmienionego fragmentu jest przeszczep skóry. W przypadku niewielkich blizn może wystarczyć zabieg laserowy.

Ile kosztuje skaryfikacja twarzy?

Cena zabiegu jest ustalana indywidualnie i uzależniona od kilku czynników: miejsca wykonania, wielkości tatuażu bliznowego oraz metody skaryfikacji. Zazwyczaj zaczyna się ona od kilkuset złotych.