Galwanizacja – leczenie prądem

Co to jest galwanizacja?

Galwanizacja jest zabiegiem, w którym wykorzystuje się przepływ prądu stałego, podczas którego jony znajdujące się wewnątrz organizmu przemieszczają, powodując tym samym przekrwienie tkanek. Prąd stały poprawia między innymi zdolność funkcji i reakcji nerwów ruchowych, a także działa przeciwbólowo uśmierzając ból, przeciwzapalnie oraz pobudzająco na wzrost komórek. W zależności od tego, jaki efekt chce się uzyskać, stosuje się elektrody o różnym biegunie:

• katoda (biegun ujemny) – jako elektroda czynna działa zasadowo, dzięki czemu dochodzi do drażnienia zakończeń nerwowych powodując wzrost napięcia mięśni, intensywne zaczerwienie skóry, lekki obrzęk oraz depolaryzację włókien nerwowych;
• anoda (biegun dodatni) – jako elektroda czynna działa kwaśno, dzięki czemu uspokaja zakończenia nerwowe oraz zmniejsza przepływ krwi powodując spadek napięcia mięśni, słabe zaczerwienie oraz wysuszanie skóry i hyperpolaryzację włókien nerwowych.

Najczęściej do czynienia mamy z galwanizacją miejscową, gdzie prąd przepływa przez wyznaczony odcinek ciała pomiędzy elektrodami. Ustalając dawkę natężenia prądu bierze się pod uwagę rodzaj choroby, okres choroby, lokalizację zmian i osobniczą wrażliwość na prąd. Czas zabiegu galwanizacji waha się zazwyczaj między 15 a 20 minutami, a pełen cykl leczenia obejmuje od 10 do 20 zabiegów.

Jakie są wskazania do galwanizacji?

Galwanizację jako zabieg elektroterapii stosuje się do różnych schorzeń. Przynosi duże efekty nie tylko w leczeniu bólu, ale także w odżywieniu tkanek i poprawie metabolizmu. Najczęściej jednak galwanizacja jest stosowana w następujących schorzeniach:

• nerwobóle;
• stany po urazach stawów, mięśni i nerwów;
• zapalenia ścięgien i więzadeł;
• choroba zwyrodnieniowa stawów;
• rwa kulszowa;
• choroby układu krążenia;
• krwiaki;
• zapalenia w obrębie układu nerwowego;
• zaniki mięśniowe;
• porażenia typu wiotkiego;
• polineuropatie;
• utrudniony zrost kostny;
• artrozy;
• trądzik różowaty;
• odmrożenia;
• rozszerzone naczynia krwionośne;
• nerwice naczyniowe skóry.

Jakie są przeciwwskazania do stosowania galwanizacji?

Aby zabieg galwanizacji był bezpieczny, należy wziąć pod uwagę przeciwwskazania, które eliminują jego wykonanie, ze względu na bezpieczeństwo pacjenta oraz wystąpienie niepożądanych efektów. Osobą, która kwalifikuje pacjenta do zabiegu jest lekarz i to właśnie on powinien wskazać zarówno wskazania jak i przeciwwskazania do galwanizacji. Fizjoterapeuta wykonujący zabieg także posiada wiedzę na temat przeciwwskazań do zabiegu, więc jeśli jest taka konieczność, ma prawo odmówić jego wykonania. Do najważniejszych przeciwwskazań do stosowania galwanizacji zaliczamy:

• ostre stany zapalne skóry i tkanek miękkich;
• stany gorączkowe;
• wypryski, owrzodzenia;
• porażenia spastyczne;
• ciąża;
• wystąpienie metalowych elementów w miejscu aplikowania prądu;
• epilepsja;
• zagrożenia zatorami;
• miażdżyca tętnic;
• zapalenie żył;
• nowotwory;
• skaza krwotoczna;
• zaburzenia czucia;
• endoprotezy;
• uczulenie na prąd galwaniczny;
• ostre stany zapalne.

O czym należy pamiętać wykonując zabieg galwanizacji?

Podstawową rzeczą, jaką powinna zrobić osoba przeprowadzająca zabieg galwanizacji, jest sprawdzenie czucia u pacjenta, czy jest zachowane (możliwość poparzenia). Należy zwrócić uwagę również na stan skóry, aby nie było żądnych otarć, wyprysków, czy owrzodzeń. Pacjent powinien być poinformowany o odczuciach jakie mogą wystąpić podczas terapii prądem galwanicznym i o efektach niepożądanych, które należy natychmiast zgłosić (ból, ostre pieczenie).

Wszystkie metalowe części powinny zostać zdjęte z ciała pacjenta, który poddaje się zabiegowi. Nie jest wskazane, aby pacjent przed zabiegiem depilował miejsce, które zostanie poddane działaniu prądu galwanicznemu oraz aby takie miejsce wcześniej smarował balsamem, bądź kremem. Przy odpowiednim stosowaniu się do wskazań, jak i do przeciwwskazań, zabieg galwanizacji jest bezpieczny.

Prąd galwaniczny można stosować u niemowląt i dzieci, należy jednak pamiętać, że dawka prądu u małych pacjentów jest znacznie mniejsza niż w przypadku osoby dorosłej. Bezpośrednio po zabiegu pacjent powinien odpocząć około 20 minut, co pozwoli również zauważyć ewentualne działania niepożądane.

Czytaj również: Zamrożony bark – co to jest? Przyczyny, objawy, leczenie, ćwiczenia