Zespół Kleinego-Levina – przyczyny, objawy, leczenie syndromu śpiącej królewny

Zespół Kleinego-Levina – co to za choroba?

Choroba Kleinego-Levina, charakteryzowana jako hipersomnia nawracająca, należy do bardzo rzadkich (od 1 do 5 zachorowań na milion osób) i jeszcze nie do końca poznanych schorzeń. Nazwa tej jednostki chorobowej została nadana na cześć dwóch psychiatrów, którzy jako pierwsi ją opisali: pochodzącego z Niemiec Williego Kleinego, który scharakteryzował schorzenie w 1925 roku oraz amerykańskiego Maxa Levina, który zrobił to w roku 1929.

Główną cechą syndromu śpiącej królewny jest, jak sama nazwa wskazuje nadmierna, niemożliwa do opanowania senność, czyli hipersomnia, która może trwać do nawet 20 godzin na dobę. Częstotliwość epizodów jest różna tak jak i długość ich trwania. Jednym z kryteriów rozpoznania choroby jest to, że napady zdarzają się nie rzadziej niż co 18 miesięcy.

Omawiany zespół dotyczy głównie chłopców w okresie dorastania, jednak zdarza się, że dotyka on także kobiety. Proporcja zachorowalności wynosi 4:1, z przewagą dla mężczyzn.

Czytaj również: Senność w ciągu dnia – jakie mogą być przyczyny?

Przyczyny występowania syndromu śpiącej królewny

Podłoże występowania zespołu Kleinego-Levina nie zostało jeszcze do końca poznane. Jednym z czynników predysponujących do zachorowania jest płeć męska. Jako inną prawdopodobną przyczynę wskazuje się czynniki genetyczne. Przypuszcza się też, że zespół Kleinego może być neurorozwojową chorobą mózgu, którą charakteryzuje zaburzenie czynności podwzgórza oraz metabolizmu dopaminy i serotoniny. Zaobserwowano również przypadki występowania syndromu śpiącej królewny po urazach głowy i zapaleniach mózgu.

Jaki zespół objawów towarzyszy jednostce chorobowej Kleinego-Levina?

W większości przypadków zespół Kleinego i Levina objawia się powtarzalnymi okresami napadowej senności, która polega na znacznie wydłużonym śnie, trwającym od 2 dni do kilku, najczęściej 5 tygodni. Przed wystąpieniem napadu chorobowego można zaobserwować bóle głowy oraz poczucie zmęczenia. Zdarza się też, że epizody występują po infekcjach dróg oddechowych, zaburzeniach funkcjonowania przewodu pokarmowego, urazach głowy, czy spożyciu alkoholu.

W trakcie epizodu chory staje się drażliwy. Ze snu wybudza się tylko po to, aby załatwić potrzeby fizjologiczne: jedzenie, picie toaletę oraz potrzeby seksualne. Warto zaznaczyć, że pomiędzy napadami, osoba chora zachowuje się całkowicie normalnie.

Zobacz też: Seksomnia – jak się objawia i jak leczyć zespół Morfeusza?

Zespół Kleinego charakteryzują:

• okresy nadmiernej senności;
• zaburzenia koncentracji, uwagi i funkcji poznawczych;
• napady żarłoczności;
• spowolnienie reakcji;
• niepamięć podczas trwania epizodów;
• zmiany zachowania, w tym drażliwość i agresja;
• odczucia nierzeczywistości, omamy i urojenia;
• napady złości;
• napady nadmiernego pobudzenia seksualnego, czyli hiperseksualności.

Czytaj również: Bezdech senny – przyczyny, objawy i leczenie bezdechu nocnego

Syndrom śpiącej królewny — jakie jest życie osób nim dotkniętych?

Funkcjonowanie osób z chorobą Kleinego i Levina jest utrudnione z kilku powodów. Po pierwsze zespół Kleinego jest na tyle rzadki, że niełatwo go zdiagnozować. Po drugie chorzy nie mogą żyć i pracować normalnie, ponieważ nigdy nie wiedzą, kiedy wystąpią u nich napady snu. To sprawia, że są niesamodzielni i angażują w opiekę członków rodziny. Po trzecie, po wybudzeniu trudno im panować nad swoim zachowaniem, co może zrażać do nich ludzi. Choć starają się nadrobić stracony czas, mają go niewątpliwie mniej, niż ludzie zdrowi.

Czytaj również: Psychoza poporodowa – co to jest? Przyczyny, objawy, leczenie

W jaki sposób leczy się chorobę Kleinego i Levina?

W leczeniu choroby Kleinego-Levina nie ma jednego określonego standardu postępowania. Terapia polega na łagodzeniu objawów poprzez przyjmowanie środków farmakologicznych, które zmniejszą częstotliwość oraz natężenie epizodów o wydłużonym śnie i zmianie zachowania. W tym celu chorym podaje się m.in.: karbamazepiny, preparaty litu, czy kwas walproinowy. Stosuje się też leki zmniejszające odczucie senności, w tym modafinil czy metylofenidat.

Osobom z objawami psychotycznymi podaje się dodatkowo rysperidon, hydroxyzynę albo benzodiazepiny. Poza lekami, chorym zaleca się fototerapię, a także przyjmowanie witaminy B . Średni czas trwania choroby wynosi od 8 do 14 lat. Zdarza się jednak, że jest on znacznie dłuższy.

Pozytywną informacją jest to, że obserwuje się liczne przypadki samoistnego ustępowania choroby. Ponadto zespół Kleinego nie stanowi zagrożenia dla życia i nie powoduje trwałych uszkodzeń w organizmie.

Czytaj również: Świadomy sen – co to jest? Czy można kontrolować sen? Świadomy sen jako sposób na nocne koszmary, depresję i lęki