Co to jest monocytoza – objawy, przyczyny, leczenie

Co to jest monocytoza?

Monocyty to komórki powstające w szpiku kostnym, które następnie przedostają się do krwi. Ostatecznie monocyty osiadają w tkankach docelowych, przekształcając się tu w komórki żerne. Ich podstawową rolą w organizmie jest pochłanianie ciał obcych i drobnoustrojów, a także syntetyzowanie interleukin i interferonów warunkujących odpowiedź immunologiczną organizmu.

Wysoka liczba monocytów we krwi określana jest jako monocytoza krwi. Z kolei niska liczba monocytów we krwi to monocytopenia. Norma monocytów we krwi to 300–800/ µl – to wartość wyrażona w liczbach bezwzględnych. Natomiast procentowy udział monocytów w całkowitej puli leukocytów to 3–8 proc. Norma monocytów u dzieci jest nieco wyższa.

Monocytoza – podwyższone monocyty MONO – badanie

Badanie liczby monocytów wykonywane jest w próbce krwi żylnej pobranej na czczo. Monocyty oznaczane są w ramach morfologii krwi – ten parametr określany jest w morfologii skrótem MONO. W ramach podstawowej morfologii liczba monocytów określana jest automatycznie – podawana jest wartość bezwzględna oraz procentowa, którą uzyskać można dzięki automatycznej analizie obrazu mikroskopowego krwi.

Wykonuje się także rozmaz ręczny oraz dokonuje się oceny bezwzględnej ilości monocytów we krwi (nie w %, ale w tys/ul). Rozmaz ręczny daje dodatkowo informację o wyglądzie komórek. To właśnie jest bardziej dokładne badanie manualne pozwala poza liczbą monocytów ocenić także nieprawidłowości w budowie monocytów oraz potwierdzić obecność monoblastów. Monoblasty to najmłodsze postacie monocytów, które w warunkach prawidłowych występują wyłącznie w szpiku kostnym.

Monocytoza – objawy i leczenie

Czy monocytoza jest groźna? Sama w sobie nie jest schorzeniem, a jedynie odpowiedzią organizmu na określone stany chorobowe. Wysoki poziom monocytów we krwi nie daje charakterystycznych objawów – można zauważyć jedynie objawy choroby podstawowej, która prowadzi do wzrostu monocytów we krwi.

Trudno też jest określić skutki monocytozy. Leczenie polega na terapii choroby podstawowej, która zaburza prawidłowy wynik monocytów we krwi

Monocytoza – przyczyny

Wysokie monocyty najczęściej towarzyszą infekcjom wirusowym bądź bakteryjnym. Charakterystyczne jest podwyższenie poziomu monocytów w przebiegu mononukleozy zakaźnej, czyli infekcji wirusowej dotykającej głównie dzieci i młodzież i przebiegiem przypominającą grypę. To jedna z najczęstszych przyczyn monocytozy u dziecka. Inne infekcje przebiegające z monocytozą to dur, paradury, bruceloza, gruźlica czy przewlekłe zapalenie wsierdzia, kiła, zimnica.

Wysokie monocyty towarzyszą także chorobom autoimmunologicznym i ziarniniakowym, takim jak:

• wrzodziejące zapalenie jelita grubego,
• choroba Leśniowskiego-Crohna,
• sarkoidoza,
• zapalenie mięśni,
• liszaj trzewny,
• marskość wątroby,
• ziarnica złośliwa,
• chłoniak Hodgkina,
• reumatoidalne zapalenie stawów.

Monocytoza u dziecka i u dorosłych

Monocytoza występuje także w przebiegu chorób nowotworowych. Monocytoza u dzieci może być spowodowana białaczką monocytową.

Monocytoza u dorosłych wiązana jest najczęściej z obecnością chorób nowotworowych przebiegających z podwyższoną liczbą monocytów. Jest to: chłoniak Hodgkina, rak jajnika, rak piersi, rak żołądka, zespoły mielodysplastyczne oraz białaczki szpikowe. Rzadsze przyczyny monocytozy to marskość wątroby, splenektomia, przewlekłe hemodializy, czy udar cieplny.

Bibliografia:

Mariańska B., Fabijańska-Mitek J., Windyga J., Badania laboratoryjne w hematologii, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2003

Dmoszyńska A., Robak T., Podstawy hematologii, Wydawnictwo Czelej, 2003