Diafanoskopia

W jakim celu jest wykonywana diafanoskopia?

Diafanoskopia, jeśli jest wykonywana, to zazwyczaj wraz z innymi metodami obrazowania. Należy bowiem pamiętać, że diafanoskopia jest badaniem starym (pierwszy raz zastosowana w 1831 roku) i w dzisiejszych czasach istnieją już doskonalsze metody obrazowania zmian patologicznych.

Za pomocą transiluminacji można zobrazować następujące schorzenia:

• wodogłowie, torbielowatość mózgu, dziurkowatość mózgu, makrogłowie u dzieci;
• pourazowy obrzęk tkanek miękkich głowy;
• odmę opłucnową u noworodków;
• wodniaka jądra;
• patologiczne zmiany w piersiach, np. guzek w piersi.

Diafanoskopia znalazła również zastosowanie w innych dziedzinach medycyny m.in.: w okulistyce i stomatologii.

Diafanoskopia – jak wygląda badanie?

Diafanoskopia nie wymaga szczególnego przygotowania. Badanie to nie jest również badaniem inwazyjnym i z jego wykonaniem nie wiążą się żadne powikłania. Wykonywane jest w zaciemnionym pomieszczeniu.

Diafanoskopia polega na prześwietleniu określonej części ciała, narządu, bądź tkanki. W tym celu wykorzystywane jest promieniowanie podczerwone o wartościach w granicach 780-1400nm, bądź czerwone o wartościach 630–770nm. Następnie fala elektromagnetyczna, która przeszła przez badaną tkankę może być obserwowana bezpośrednio przez badającego, bądź rejestrowana przez kamerę.

Diafanoskopia czaszki

Ten rodzaj badania jest wykonywany w pediatrii. Diafanoskopia głowy wykonywana jest u dzieci z podejrzeniem wady ośrodkowego układu nerwowego. Pozwala również wykryć wodogłowie, torbielowatość mózgu (hydranencephalia), dziurkowatość mózgu (porencefalia), makrogłowie.

Badanie polega na prześwietleniu sklepienia czaszki silnym źródłem światła. Źródło światła przystawione jest do przedniego ciemiączka. Diafanoskopię wykonuje się w zaciemnionym pomieszczeniu.

Diafanoskopia w okulistyce

Badanie to polega na przepuszczeniu przez tkanki oka wiązki silnego światła. Następnie obserwuje się oświetloną przestrzeń i poszukuje cienia, który może świadczyć o patologii. Przed wykonaniem badania lekarz wykonuje znieczulenie. Diafanoskop przykładany jest do badanej ściany gałki ocznej. Wyróżnia się:

• diafanoskopię przeztwardówkową przednią – diafanoskop przykłada się do twardówki;
• diafanoskopię przeztwardówkową tylną – jest to badanie inwazyjne, do jego wykonania niezbędne jest operacyjne odsłonięcie tylnej części twardówki;
• diafanoskopia przezźreniczna.

Diafanoskopia w okulistyce była stosowana, wówczas gdy nie były dostępne inne metody diagnostyczne, takie jak np. ultrasonografia.

Diafanoskopia w stomatologii

Badanie to jest wykorzystywane do diagnozowania ognisk próchnicy. Diafanoskopia przeprowadzana jest za pomocą światłowodu, który umieszczany jest w okolicy szyjki badanego zęba. Jeżeli tkanka jest zdrowa, to światło przez nią przechodzące daje równy i jasny zarys.

W przypadku ewentualnej patologii w obrębie badanego zęba występuje zaburzenie przewodzenia światła. W miejscu chorobowo zmienionym powstaje cień.