Koprofilia – co to jest, przyczyny, leczenie

Czym jest koprofilia?

Koprofilia to słowo wywodzące się z języka greckiego, gdzie kópros, oznacza odchody, a philia – zamiłowanie. To praktyka seksualna polegająca na odczuwaniu podniecenia w związku z kałem własnym lub odchodami partnera. To szerokie pojęcie polegające na zainteresowaniu kałem, np. jedzeniem go lub zabawą nim.

Koprofilia jest zaburzeniem seksualnym, w którym podniecenie może być związane z:

• zapachem, smakiem, widokiem oraz teksturą odchodów;
• dźwiękami wydawanymi podczas aktu defekacji.

Może występować jako część praktyk BDSM, w których stanowi akt podległości dominującemu, aktywnemu partnerowi/partnerce.

Czym są koprofagia i skatolia?

Pokrewnymi zaburzeniami związanymi z kałem są skatolia i koprofagia. Mogą one występować oddzielnie lub też towarzyszyć innym zaburzeniom zdrowotnym.

Skatolia to parafilia polegająca na doznawaniu podniecenia na skutek rozsmarowywania kału po ciele swoim lub partnera czy też elementach otoczenia. Smarowanie ciała kałem poza tym, że jest wysoce niehigieniczne, jest także niebezpieczne dla zdrowia. Kontakt kału z błonami śluzowymi, szczególnie u osób z osłabionym układem odpornościowym, może być przyczyną chorób. Przykładowo, bakterie kałowe są główną przyczyną infekcji pochwy u kobiet.

Koprofagia to pojęcie określające czynność jedzenia własnego kału. Nie ma ono podłoża seksualnego. Występuje u zwierząt oraz ludzi.

Czy jedzenie kału jest szkodliwe?

Kał składa się głównie z wody, niestrawionych resztek pożywienia oraz licznych bakterii jelitowych. Niektóre drobnoustroje występujące w stolcu są nieszkodliwe, a inne bardzo groźne. Ponadto szczegółowy skład stolca zmienia się w zależności od stanu zdrowia jednostki.

Z tego względu zjadanie odchodów jest niebezpieczne dla zdrowia. Dotyczy to zarówno kału własnego, jak i partnera. Jednakże jedzenie cudzego kału jest bardziej ryzykowne. Może skutkować chorobami, takimi jak, m.in.: wirusowe zapalenie wątroby (WZW) czy różne pasożytnicze infekcje jelitowe.

Historyczne podejście do ekskrementów

Spożywanie kału nie zawsze było uważane za niebezpieczne i obrzydliwe. W farmakologii od 1550 r. p.n.e. do końca XVIII wieku odchody zwierząt i ludzi były składnikiem wielu leków. Uważano, że mają one wartość farmakologiczną.

Jakie są przyczyny koprofilii i innych zaburzeń związanych z kałem?

Zachowania seksualne ludzi są uwarunkowane splotem różnych czynników: psychicznych, genetycznych, społecznych, kulturowych i interpersonalnych. Z tego względu trudno precyzyjnie określić, jakie czynniki odpowiadają za poszczególne parafilie .

Nie bez znaczenia są też niechęć i obrzydzenie związane z koprofilią. To sprawia, że osoby, które na nią cierpią, mają duże opory przed przyznaniem się do tej parafilii. Ze względu na to, że koprofilia najczęściej towarzyszy innym zaburzeniom, wśród jej przyczyn wyróżnia się m.in.:

• upośledzenia umysłowe,
• zaburzenia psychiczne, takie jak: atrofia mózgu, schizofrenia, zespół Pica, choroba Alzheimera, nerwica natręctw,
• niepełnosprawność intelektualną,
• nieświadomą agresję,
• zaawansowaną demencję,
• psychozy dysocjacyjne.

Społeczne konsekwencje koprofilii

Wstręt do ekskrementów jest naturalny dla człowieka. W związku z tym osoby, które go nie odczuwają, postrzegane są przez społeczeństwo jako dziwne lub chore, a ich zachowania są nieakceptowane.

Ludzie, którzy cierpią na koprofilię lub pokrewne zaburzenia seksualne mają trudności w relacjach intymnych. Trudno im znaleźć osobę, która zaakceptuje ich nietypowe preferencje łóżkowe. Poza tym, że preferencje te budzą obrzydzenie, są także niebezpieczne dla zdrowia.

Czy koprofilię można leczyć?

Koprofilia może stanowić źródło cierpienia psychicznego między innymi ze względu na opisane powyżej wykluczenie społeczne. W celu podniesienia jakości życia powinno się ją leczyć. W tym celu najczęściej łączy się terapię farmakologiczną z psychoterapią.

Trzeba pamiętać, że koprofilia może być też objawem innych zaburzeń i łączyć się z innymi chorobami. Sposób leczenia zawsze musi być dobrany do indywidualnych potrzeb pacjenta. Jedną z najskuteczniejszych metod leczenia psychologicznego zaburzeń seksualnych jest terapia poznawczo-behawioralna.