Pissing – kogo podnieca urofilia?

Urofilia – czym jest?

Urofilia to taka preferencja seksualna, w której źródłem podniecenia jest kontakt z moczem partnera. Najczęściej występuje w formie oddawania moczu na daną osobę. Do popularnych technik seksualnych należą także jednak wąchanie, oblewanie się, dotykanie go lub wydalanie w sposób bezpośredni do narządów płciowych i/lub odbytnicy.

Choć w języku medycznym oficjalnym określeniem zjawiska jest właśnie urofilia , częściej spotykaną nazwą jest potoczny angielski termin pissing , niekiedy również wulgarne piss (oznaczający w oryginale właśnie czynność oddawania moczu).

Czytaj również: Podduszanie – asfiksja autoerotyczna. Na czym polega?

Urofilia – czy jest zaburzeniem?

Wiele osób zastanawia się, czy urofilia należy do zaburzeń seksualnych (znanych także jako parafilie). Część jest o tym wręcz przekonana. Dla wielu osób podniecenie w wyniku kontaktu cielesnego z moczem partnera wydaje się bowiem nienaturalne i perwersyjne. Jednak sprawa nie jest tak prosta, jak by się wydawało.

Urofilia zaliczana jest z reguły nie do parafilii, a do nietypowych preferencji seksualnych. Parafilią – a zatem zaburzeniem – staje się dopiero wtedy, gdy kontakt z moczem partnera jest jedyną możliwością osiągnięcia podniecenia seksualnego – podobnie jak w przypadku fetyszyzmu. Z drugiej strony, w niektórych kryteriach diagnostycznych ujęta jest jako „niespecyficzne zaburzenie seksualne”.

W wielu przypadkach kwestią jest bowiem natężenie zjawiska. Przeważnie praktyka ta nie jest zagrażająca zdrowiu (pomijając zwiększone ryzyko infekcji bakteryjnej), jeżeli nie wynika z potrzeby kompulsywnej i jest stosowana dobrowolnie przez obydwoje partnerów jako urozmaicenie życia intymnego. Jeśli skłonności do tej techniki seksualnej budzą wstyd, poczucie winy i dyskomfort w posiadaczu czy posiadaczce lub są wynikiem natręctwa czy kompulsji, potrzebna może być konsultacja z seksuologiem, bądź po prostu z psychologiem czy psychiatrą.

Czytaj również: Co to jest ekshibicjonizm? Przyczyny, objawy, leczenie

Skąd bierze się urofilia?

Przyczyny tworzenia się preferencji seksualnych są bardzo zindywidualizowane. Oznacza to, że każde zaburzenie lub preferencja może mieć zupełnie inne podłoże u poszczególnych osób. W przypadku urofilii jedną z hipotez jest rys masochistyczny. Akt często połączony jest bowiem z dominacją jednego partnera nad drugim.

Inną hipotezą jest hipoteza warunkowania. Specjaliści zakładają, że urofilia może wykształcić się na podstawie sytuacji, w której oddawaniu moczu towarzyszyło niezwiązane z nim podniecenie seksualne. Dotyczy to szczególnie tych przypadków, w których sytuacja taka powtarzała się później, na przykład wzmocniona poprzez masturbację .

Niektórzy eksperci zwracają uwagę na możliwość ewolucyjnego podłoża takiej preferencji. Wiele zwierząt zaznacza swoją przewagę poprzez oznakowanie terytorium własnym moczem. W tym przypadku może być to więc również związane z pewną formą dominacji i uległości.

Czytaj również: Nimfomania – kim jest nimfomanka, kim jest satyr?

Urofilia – czy wymaga leczenia?

Choć urofilia nie należy do często stosowanych technik seksualnych, a w oczach społeczeństwa zazwyczaj występuje jako zaburzenie, warto pamiętać, że sama w sobie należy raczej do nietypowych preferencji seksualnych. Nie ma więc powodu do konsultacji ze specjalistą, jeżeli partnerzy nie odczuwają z jej powodu żadnego dyskomfortu i decydują się na stosowanie tej techniki w pełni świadomie. W takich przypadkach jest ona uważana po prostu za urozmaicenie życia seksualnego.

Przeczytaj też: Piromania – co to jest?

Nieco inaczej jest w przypadku, w którym praktykowanie urofilii wiąże się z dużym dyskomfortem psychicznym dla choćby jednego partnera. Niekiedy urofilia wiąże się z silną potrzebą ukarania siebie samego, zdarza się również, że jednostka nie jest w stanie osiągnąć satysfakcji seksualnej w inny sposób niż poprzez kontakt z moczem partnera. Innym sygnałem do niepokoju mogą być natrętne myśli dotyczące urofilii lub ciągła potrzeba stosowania tej techniki seksualnej. Wtedy wskazana jest wizyta u seksuologa.

Zobacz też: Testosteron a seks

Choć wiele osób wstydzi się rozmowy ze specjalistą i wyjawienia mu tak intymnych szczegółów ze swojego współżycia, seksuolog z całą pewnością nie będzie oceniał pacjenta. Przeważnie diagnoza opiera się na rozmowie z badanym oraz na uzupełnieniu kwestionariusza, pozwalającego zbadać nasilenie i częstość niepokojących objawów. Na tej podstawie klinicysta podejmuje decyzję odnośnie potrzeby dalszego leczenia.

Przeczytaj również: Masochizm – co to jest?

Potencjalna terapia, podobnie jak w przypadku innych zaburzeń parafilnych, przeprowadzana jest głównie w formie psychoterapii. Jeśli w związku pojawiają się konflikty na tle sposobów uprawiania seksu, wskazana jest również terapia par. Szybka interwencja specjalisty z pewnością pomoże znaleźć porozumienie oraz pozbyć się problemu i dyskomfortu, jaki on powoduje.

Czytaj również: Feederyzm – co to jest? Kim są feedersi?