Nadciśnienie – leki na rozszerzanie tętnic

Leczenie nadciśnienia

Stadium rozwoju nadciśnienia tętniczego określa powodzenie terapii lekami przeciwnadciśnieniowymi, dlatego ważne są badania profilaktyczne. W większości przypadków leczenie nadciśnienia wtórnego odbywa się przyczynowo, a więc stosuje się postępowanie terapeutyczne, pozwalające na wyleczenie choroby podstawowej, która jest powodem wzrostu ciśnienia tętniczego. W przypadku kiedy lekarz nie jest w stanie przyczynowo leczyć nadciśnienia pierwotnego i wtórnego, może zastosować jedynie leczenie objawowe. W leczeniu nadciśnienia tętniczego właściwym jest indywidualne podejście do pacjenta. Konsekwentna farmakoterapia daje realne szanse na przedłużenie prognozowanej długości życia osoby chorej.

Ciśnienie powinno być obniżane w sposób stopniowy. Wówczas odbywa się to z zastosowaniem zasad bezpieczeństwa. Oprócz tego należy stosować możliwie najmniejszą dawkę leku przeciwnadciśnieniowego. Oto leki pierwszego wyboru w leczeniu nadciśnienia tętniczego:

• β-blokery,
• inhibitory konwertazy angiotensyny,
• antagonistów receptora AT­­­₁ lub kanału wapniowego,
• leki moczopędne.

Zmniejszanie oporu naczyniowego można uzyskać także stosując leki bezpośrednio rozszerzające naczynia krwionośne.

Wszystkie leki tej grupy zmniejszają obwodowy opór naczyniowy poprzez bezpośredni wpływ na mięśnie gładkie małych tętnic i większych tętniczek, co skutkuje obniżeniem ciśnienia krwi.

Zobacz też: Podwyższone ciśnienie u dzieci – przyczyny, objawy, leczenie

Pochodne hydrazynoftalazyny

Leki tej grupy mają znaczenie drugorzędne w leczeniu, należą do starszej generacji leków przeciwnadciśnieniowych. Stosowane są doustnie w przewlekłym leczeniu nadciśnienia tętniczego krwi (w stopniu umiarkowanym i ciężkim). Hydralazyna, z uwagi na działania niepożądane (tachykardia, wzrost pojemności minutowej serca, miejscowe obrzęki), stosowana bywa jedynie w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

• Hydralazyna (Hydralazinum)
• Dihydralazyna (Dihydralazinum)
• Todralazyny chlorowodorek (Todralazini hydrochloridum) – postać leku: Rp – tabletki (0,02 g).

Działania niepożądane i przeciwwskazania

Oprócz działań niepożądanych wymienionych dla hydralazyny, leki te mogą powodować bóle i zawroty głowy, osłabienie, nudności, biegunki oraz reakcje alergiczne (toczeń rumieniowaty). Długotrwałe stosowanie dihydralazyny może wywołać reumatoidalne zapalenie stawów, którego rozwój wymaga odstawienia tego leku.

Nie należy ich stosować u kobiet w ciąży i karmiących piersią.

Nitroprusydek sodu (Nitroprusside sodium, SNP)

Substancja ta rozszerza naczynia oporowe wskutek nagłego uwolnienia tlenku azotu. Z uwagi na silne, natychmiastowe oraz bardzo krótkie działanie, stosowana jest w doraźnym leczeniu przełomów nadciśnieniowych oraz w celu kontrolowanego obniżania ciśnienia krwi podczas zabiegów chirurgicznych. Nitroprusydek sodu podaje się wyłącznie pozajelitowo (w postaci ciągłych wlewów dożylnych).

Postać leku: Rp – proszek do sporządzania roztworu do injekcji (0,05 g).

Minoksydil (Minoxidilum)

Jest to lek, który otwiera kanał potasowy, powoduje hiperpolaryzację błony komórkowej, a to prowadzi do zmniejszenia napływu jonów wapniowych do wnętrza komórek mięśniówki gładkiej naczyń, zmniejszenia ich napięcia i w efekcie – obniżenia ciśnienia krwi. Wskazany jest zwłaszcza w terapii przewlekłego i ciężkiego nadciśnienia tętniczego. Działa hipotensyjnie silniej i dłużej niż pochodne hydralazynoftalazyny. Powoduje jednak poważne działania niepożądane, dlatego podawana jest wyłącznie wtedy, gdy inne leki przeciwnadciśnieniowe nie są dość skuteczne. Nie może być stosowana w monoterapii. Charakterystyczną jego cechą jest wywoływanie nadmiernego owłosienia na ciele.

Diazoksyd (Diazoxidum) i Cykletanina

Diazoksyd rozszerza głównie tętniczki oporowe. Działa hipotensyjnie bardzo szybko po podaniu dożylnym.

Złożony mechanizm działania cykle taniny nie został w pełni wyjaśniony. Stosowana jest w leczeniu nadciśnienia pierwotnego.

Niefarmakologiczne metody leczenia nadciśnienia