RDW-SD – badanie, norma, wyniki, podwyższone, obniżone

Badanie krwi RDW SD – co to jest?

RDW SD to jeden z parametrów oznaczanych w każdej morfologii krwi. Badanie to dotyczy wielkości krwinek czerwonych, a ściślej – rozkładu ich objętości. Fizjologicznie krwinki czerwone różnią się objętością, jednak różnice te nie są znaczne. Gdy pojawiają się rozmaite zaburzenia syntezy erytrocytów, dochodzi do większego zróżnicowania ich objętości, co znajduje wyraz w zmianie wielkości RDW SD.

Wskaźnik RDW to wskaźnik anizocytozy, czyli rozkładu wielkości krwinek czerwonych. Wyrażany jest on w procentach jako RDW CV lub w wartościach bezwzględnych, czyli femtolitrach fl – wtedy jest to wskaźnik RDW SD. Do oszacowania wielkości RDW SD konieczna jest znajomość innego parametru czerwonokrwinkowego, czyli MCV – średniej objętości krwinki czerwonej. Dzięki MCV możemy zakwalifikować erytrocyty jako:

• normocyty o prawidłowej wielkości,
• mikrocyty o obniżonej średnicy,
• makrocyty o zwiększonej średnicy.

W oparciu o wartość MCV określana jest wielkość RDW SD; obliczenie dokonywane jest automatycznie na drodze analizy krzywej rozkładu wielkości krwinek czerwonych i obliczenia trzech odchyleń standardowych SD. Gdy wykonywana jest morfologia krwi, RDW SD pomaga określić przyczyny niedokrwistości i ich rodzaj.

Przeczytaj: Podwyższone PDW – co oznacza?

Morfologia RDW-SD – wskazania, przebieg badania

Parametr anizocytozy RDW SD nie jest oznaczany samodzielnie, a jedynie jako jeden z elementów morfologii krwi. Wynika to z faktu, że do obliczenia wartości RDW SD konieczna jest znajomość innych wskaźników czerwonokrwinkowych, ponadto interpretacja wyniku RDW SD wymaga oceny całej morfologii krwi.

Kiedy powinno być badane RDW SD? Morfologia powinna być wykonana profilaktycznie raz do roku, a także wtedy, gdy pojawią się objawy sugerujące anemię. Mowa zwłaszcza o osłabieniu, zawrotach głowy, kołataniu serca, bladości skóry czy ciągłym zmęczeniu.

Jak wygląda badanie? Badanie RDW SD (morfologia) wykonywane jest na czczo i polega na pobraniu próbki krwi żylnej. Pacjent powinien być na czczo, a zatem ostatni posiłek powinien być spożyty na 12 godzin przed badaniem. Badanie trwa kilka minut i jest niemal bezbolesne. Wyniki RDW SD są gotowe następnego dnia. Cena morfologii to około 10 zł.

Przeczytaj też: Co oznacza wysoki poziom hemoglobiny?

RDW SD – norma

Norma RDW SD to od 37–46 fl. Wynik może być wyrażony także procentowo, jako RDW CV – norma to 11,5–14,5%. Normy mogą się różnić nieznacznie w poszczególnych laboratoriach. Norma RDW SD u dziecka i RDW SD w ciąży nie zmienia się.

Interpretacja wyniku RDW SD jako pojedynczego parametru nie dostarcza żadnych informacji o stanie zdrowia pacjenta – konieczna jest ocena wszystkich parametrów morfologii krwi.

Wynik RDW SD – jak odczytać?

Warto pamiętać, że każdy wynik badania krwi powinien być skonsultowany z lekarzem prowadzącym.

RDW SD podwyższone – co oznacza?

RDW SD wysokie lub powyżej normy może towarzyszyć anemii – zwłaszcza tej megaloblastycznej z niedoboru kwasu foliowego i witaminy B₁₂ (kobalaminy), a także anemii z niedoboru żelaza. W przypadku anemii megaloblastycznej podwyższonemu RDW SD towarzyszyć będzie podwyższone MCV, a zarówno w przypadku anemii megaloblastycznej, jak i z niedoboru żelaza w wynikach morfologii stwierdza się obniżone krwinki czerwone RBC.

Inne przyczyny RDW SD powyżej normy to choroba nowotworowa z przerzutami do szpiku kostnego czy transfuzje krwi. Także przewlekłe stany zapalne oraz zespoły mielodysplastyczne powodują RDW SD wysokie. Co oznacza podwyższone wskaźnik anizocytozy? Wysokie RDW SD świadczy o dużym zróżnicowaniu wielkości krwinek czerwonych.

Nie zawsze podwyższonemu wskaźnikowi rozkładu objętości erytrocytów towarzyszy podwyższone RDW CV – interpretacji wyniku badania dokonać powinien lekarz w oparciu o wszystkie parametry morfologii krwi.

RDW SD obniżone – jakie są przyczyny?

RDW SD poniżej normy nie ma żadnego znaczenia klinicznego. Rzadko RDW SD niskie towarzyszy silnej anemii mikrocytarnej lub makrocytarnej, w przebiegu której stwierdza się bardzo małe zróżnicowanie w wielkości krwinek czerwonych.

Źródła:

• Chełstowska M., Warzocha K., Objawy kliniczne i zmiany laboratoryjne w diagnostyce różnicowej niedokrwistości, Onkologia w praktyce klinicznej, 2006.
• Mariańska B., Fabijańska-Mitek J., Windyga J., Badania laboratoryjne w hematologii, Wydawnictwo Lekarskie PZWL 2003.