Badanie poziomu immunoglobuliny M (IgM)

Immunoglobulina M – co to jest?

Immunoglobulina M należąca do klasy glikoprotein produkowana jest przez komórki plazmatyczne, a więc komórki odpowiedzialne przede wszystkim za wytwarzanie przeciwciał. Jedna cząsteczka IgM, złożona z 5 podjednostek tworzących pentametr, swoim kształtem upodabnia się do płatka śniegu, natomiast połączenie większej ilości tych cząsteczek przybiera postać kraba.

Immunoglobulina M oraz immunoglobulina G biorą udział w aktywacji dopełniacza (białka i powiązane z nimi receptory biorące udział w reakcji immunologicznej). Same w sobie immunoglobuliny nie są w stanie zwalczyć patogenu wnikającego do organizmu, dlatego aktywowany jest układ dopełniacza. Jego zadaniem poprzez swoje działanie jest doprowadzić do rozpadu komórek bakteryjnych oraz niektórych wirusów, aktywacji fagocytów, doprowadza on do opsonizacji (zjawisko przyłączania się cząstek do patogenu) bakterii, wirusów grzybów co ułatwia ich niszczenie, a także wywołuje reakcję zapalną. IgM to przeciwciało skierowane przeciwko:

• antygenom grupowym krwi,
• endotoksynom,
• antygenowi Wassermana i Forsmana.

Posiada silne działanie przeciwbakteryjne, ale słabe przeciwwirusowe. Jest pierwszym przeciwciałem pojawiającym się w odpowiedzi na antygen. IgM stanowią 5–10 proc. wszystkich immunoglobulin.

W momencie pojawienia się patogenu w organizmie człowieka immunoglobuliny M jako pierwsze pojawiają się w celu zwalczania drobnoustroju. Mają zdolność zapamiętywania cech bakterii (ewentualnie wirusa), dzięki temu podczas kolejnej inwazji są w stanie szybkim czasie odpowiedzieć na atak. Dodatkową cechą tych immunoglobulin jest to, że mogą walczyć z kilkoma patogenami naraz, dzięki czemu organizm ludzki może bronić się przed chorobami autoimmunologicznymi.

Czytaj również: Japońskie zapalenie mózgu – przyczyny, objawy, leczenie, szczepionka

Badanie poziomu immunoglobuliny M – kiedy wykonać?

Badanie należy wykonać w celu:

• wykrycia dziedzicznych lub nabytych niedoborów IgM,
• w rozpoznaniu makroglobulinemii Waldenstroma,
• w chorobach zakaźnych może służyć do oceny fazy zakażenia – poziom IgM w surowicy jest podwyższony w początkowej fazie zarażenia.

IgM – badanie – jak przebiega i jak się przygotować?

Badanie IgM wykonuje się na podstawie pobranej od pacjenta niewielkiej ilości krwi do probówki próżniowej. Materiał pobierany jest zazwyczaj z żył najlepiej widocznych i zlokalizowanych w dole łokciowym. U dzieci natomiast stosuje się niewielkie nacięcie nożem lekarskim (lancetem) na skórze w celu wywołania niewielkiego krwawienia. Otrzymaną próbkę wysyła się do analizy.

Badanie immunoglobuliny IgM wykonuje się na czczo. Ostatni posiłek zaleca się spożyć o godzinie 18 dnia poprzedzającego badanie.

Immunoglobulina IgM – norma

Norma IgM (immunoglobuliny M) mieści się w przedziale:

• 0,4–2,8 g/l.

Na wynik badania IgM pacjenta może mieć wpływ wiele czynników, jak np.: wiek, płeć, metoda oznaczenia, dlatego ważne jest, aby każdy wynik indywidualnie skonsultować z lekarzem.

IgM – wynik podwyższony i za niski – co to znaczy?

Podwyższony poziom immunoglobuliny M w surowicy świadczyć może o:

• początkowym stadium chorób zakaźnych (np. różyczki, borelioza),
• chorobie wątroby,
• ostrym stanie zapalnym,
• chorobie pasożytniczej,
• pierwotnej żółciowej marskości wątroby,
• makroglobulinemii Waldenstroma.

Obniżony poziom immunoglobuliny M w surowicy wskazuje na:

• zespół utraty białek,
• szpiczaka nie-IgM,
• nowotwory układu chłonnego,
• splenektomię – stan po usunięciu śledziony,
• stosowanie chemioterapii.

Niskie IgM występuje również w okresie niemowlęcym i wczesnym dzieciństwie.