Hormon luteinizujący (lutropina) – norma i interpretacja wyników

Hormon luteinizujący (LH) – co to jest?

LH (hormon luteinizujący) jest syntetyzowany i uwalniany przez przedni płat przysadki. Kontrolę nad nim sprawuje podwzgórze. Bierze on udział w regulowaniu cyklu miesięcznego u kobiety. Najwyższy jego poziom rejestruje się w ostatniej fazie cyklu, pod jego wpływem dochodzi do pęknięcia pęcherzyka Graafa i owulacji (jajeczkowania).

U mężczyzn hormon LH stymuluje komórki śródmiąższowe (Leydiga) do wydzielania testosteronu.

Oznaczenie hormonu luteinizującego opiera się na pomiarze jego stężenia we krwi. Badanie wykonuje się w celu odnalezienia przyczyny niepłodności zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Poziom LH zmienia się wraz z wiekiem. Wraz z osiągnięciem dojrzałości płciowej pozostaje na stałym poziomie. Podczas owulacji u kobiet miesiączkujących jego poziom nieco wzrasta.

Hormon LH – kiedy oznaczać poziom hormonu luteinizującego?

Wskazaniem do oznaczenia poziomu LH są:

• zaburzenia dojrzewania,
• problemy z zajściem w ciążę (niepłodność u mężczyzn oraz u kobiet),
• zaburzenia miesiączkowania, nieregularne cykle,
• potwierdzenie menopauzy,
• określenie środka cyklu przy leczeniu stymulacyjnym,
• hipogonadyzm u mężczyzn.

LH badanie można wykonać również w przebiegu chorób przysadki, jąder czy jajników. Oznaczenie hormonu luteinizującego można wykonać również u dzieci, u których występuje opóźnione lub wczesne dojrzewanie.

Badanie LH – jak się przygotować i jak przebiega?

Badanie LH wykonuje się na podstawie pobranej od pacjenta niewielkiej ilości krwi do probówki próżniowej (izoluje się osocze i na jego podstawie wykonuje się badanie). Materiał pobierany jest zazwyczaj z żył najlepiej widocznych i zlokalizowanych w dole łokciowym.

U dzieci natomiast wykonuje się niewielkie nacięcie nożem lekarskim (lancetem) na skórze w celu wywołania niewielkiego krwawienia. Otrzymaną próbkę wysyła się do analizy. Pacjent przed badaniem krwi na hormon LH (luteinizujący) nie musi być na czczo.

LH – norma w wynikach badań krwi

Poziom hormonu luteinizującego u kobiety zmienia się wraz z fazą cyklu menstruacyjnego, a także wiekiem (menopauza). Określa się, że normy LH to:

• w fazie folikularnej: 0,2–26 IU/l,
• podczas owulacji: 25–57 IU/l,
• po menopauzie: 8–102 IU/l.

Prawidłowy wynik LH u mężczyzn powinien mieścić się w granicy:

• 1,5–9,2 IU/l.

Na wynik badania hormonu luteinizującego wpływ może mieć wiele czynników, przede wszystkim metoda oznaczenia, dlatego niezwykle ważne jest, aby skonsultować go indywidualnie z lekarzem.

LH – wyniki badań hormonu luteinizującego

Podwyższone i wysokie LH rejestruje się:

• u kobiet w przypadku pierwotnej niewydolności jajników (okres pomenopauzalny, przedowulacyjny wzrost gonadotropin, zespół wielotorbielowatych jajników),
• u mężczyzn w przypadku pierwotnej niewydolności jąder (przy obniżonym stężeniu testosteronu), kiedy testosteron jest podwyższony można rozpoznać zespół niewrażliwości na androgeny).

Co oznacza obniżone, niskie LH?

• U kobiet może świadczyć o: niewydolności przysadki prowadzącej do wtórnej niewydolności jajników, guzach przysadki, lekach hamujących owulacje.
• W przypadku mężczyzn o: wtórnym hipogonadyzmie hiporgonadotropowym, wtórnej niewydolności jąder (przy niskim testosteronie). Przy podwyższonym z kolei można podejrzewać przyjmowanie tego egzogennego.