Transwestytyzm – co to jest? Jakie są przyczyny transwestycyzmu i jakie problemy w życiu codziennym mają transwestyci?

Czym jest transwestytyzm?

Transwestytyzm (inaczej eonizm albo metatropizm) polega na upodobnianiu się do osoby płci przeciwnej poprzez ubiór i zachowanie w celu osiągnięcia satysfakcji emocjonalnej bądź seksualnej. Słowo transwestytyzm wprowadził w 1910 roku niemiecki seksuolog Magnus Hirschfeld. Pochodzi ono z łaciny, „trans” oznacza „za”, „poza”, „z tamtej strony”, a „vestitus” – odziany. Szacuje się, około 1 % populacji mężczyzn wykazuje skłonności transseksualne, liczbę kobiet natomiast jest bardzo trudno określić. Jeden z poglądów mówi, że kobiet ten problem nie dotyka, drugi, że kobiet – transwestytów jest tyle samo, ale ze względu na kulturę, w której żyjemy, o wiele łatwiej mogą się realizować w tej „drugiej” roli bez zwracania na siebie uwagę.

Zobacz też: Kim są drag queens?

Typowy transwestyta to niewyróżniająca się z otoczenia osoba, w zdecydowanej przewadze mężczyzna, który na pierwszy rzut oka nie ma w sobie nic kobiecego. Może posiadać rodzinę i żyć w heteroseksualnym związku. Jednak co jakiś czas pojawia się u niego potrzeba przebrania się w kobiecy strój. Transwestytyzm nie zawsze ma taki sam charakter i nie zawsze wygląda tak samo oraz – co bardzo ważne – wcale nie musi oznaczać mężczyzny całkowicie przebranego za kobietę.

Zobacz też: Opóźniony wytrysk – przyczyny, objawy, leczenie

Jak objawia się transwestytyzm?

Możemy wyróżnić kilka podstawowych sposobów ekspresji transwestytyzmu:

• przebieranie może ograniczać się do konkretnej części garderoby, np. rajstop;
• przebieranie ogranicza się do ubierania lub noszenia na co dzień bielizny należącej do przedstawiciela płci przeciwnej. Taka osoba często ma swój ulubiony fason/kolor i tylko chodzenie w nim sprawia jej przyjemność, choć zdarzają się takie, którym jest to obojętne;
• pełne przebranie – osoba ubiera się w garderobę płci przeciwnej;
• całkowita zmiana wizerunku zewnętrznego – oprócz całkowitej zmiany garderoby, następuje pełna charakteryzacja na płeć przeciwną, np. mężczyzna zakłada perukę, maluje się, zakłada biżuterię, maluje paznokcie;
• zmiana, dotyczy nie tylko wyglądu zewnętrznego, ale też sposobu bycia, mówienia, zachowania, barwy głosu, itp. Często ludzie, którzy spotkali takie osoby, nie są świadomi ich płci biologicznej.

Przeczytaj również: Dlaczego niektórzy ludzie lubią przemoc w seksie?

Rodzaje transwestytyzmu

Transwestytyzm nie zawsze oznacza to samo, nie tylko w kontekście charakteryzacji na osobę płci przeciwnej. Ważna jest też motywacja, jaka kieruje transwestytą – może być ona seksualna, albo nie.

• Transwestytyzm o typie podwójnej roli – polega na ubieraniu się w stroje płci przeciwnej w celu uzyskania zadowolenia z chwilowego doświadczenia przynależności do płci przeciwnej. Taka osoba nie pragnie zmiany płci. Zachowania tego typu nie są motywowane seksualnie, a transwestyta nie czuje podniecenia podczas przebierania się. Według DSM – IV stan taki nie należy do zaburzeń. Natomiast według ICD-10 zalicza się do zaburzeń identyfikacji płciowej (F64.1).
• Transwestytyzm fetyszystyczny (ICD-10 F65.1) lub inaczej fetyszyzm transwestycyjny (DSM-IV 302.3) to rodzaj parafilii seksualnej. To stan, w którym jedynym lub preferowanym sposobem osiągania satysfakcji seksualnej jest przebieranie się w stroje charakterystyczne dla drugiej płci i wykonywanie w tym czasie masturbacji lub czynności seksualnych z drugą osobą. Jeżeli z jakichś względów osoba taka nie może się masturbować lub współżyć przebrana, może sobie wyobrażać siebie przebraną, ale jest to półśrodek. Co charakterystyczne, po osiągnięciu satysfakcji seksualnej transwestyta chce jak najszybciej zdjąć przebranie.

To też może Cię zainteresować: Operacja korekty płci – jak przebiega?

Aby można było stwierdzić ten typ zaburzenia, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• osoba musi doświadczać powtarzającego się, nasilonego popędu i wyobrażeń seksualnych dotyczących przebierania się lub tego, co by robiła przebrana;
• osoba stara się realizować swoje pragnienia, mimo to odczuwa wyraźne cierpienie, ponadto preferencja ta musi występować co najmniej 6 miesięcy.
• Transwestytyzm łagodny – osoby cierpiące na to zaburzenie pragną przebrać się w odzież odmiennej płci, ale robią to sporadycznie.

Przeczytaj też: Wojeryzm – przyczyny, objawy, leczenie

• Transwestytyzm aktywny jest formą bardziej zaawansowaną niż łagodny. Osoba taka ma silną potrzebę przebierania się w damskie (lub męskie) ubrania, robi to często, dodatkowo pragnie być w tym przebraniu zaakceptowana przez otoczenie.
• Transwestytyzm heteroseksualny – osoba taka z reguły posiada rodzinę/partnerkę i na co dzień funkcjonuje w swojej męskiej roli, nie ma żadnych problemów seksualnych, sporadycznie, przebiera się w ubrania np. swojej partnerki.
• Transwestytyzm homoseksualny – występuje głównie u kobiet, odgrywa ona wtedy rolę mężczyzny, także w odniesieniu do życia seksualnego.
• Transwestytyzm ekshibicjonistyczny – transwestyta osiąga satysfakcję seksualną, jeżeli pokazuje się otoczeniu w swoim przebraniu.

To też może Cię zainteresować: Przedwczesny wytrysk – ćwiczenia, leki

Jakie problemy mają transwestyci?

Największym problemem transwestyty jest brak zrozumienia przez otoczenie. W wyniku braku świadomości w naszej kulturze stawia się znak równości między transseksualistą, homoseksualistą, a transwestytą. Są to zupełnie trzy odmienne preferencje i choć nie jest wykluczone, że mogą się ze sobą łączyć, dzieje się to rzadko.

Sprawdź też: Kogo podnieca pissing?

Transseksualista jest osobą, która chce zmienić płeć (nie akceptuje swojej płci biologicznej) – chodzi o cechy fizyczne, dodatkowo, chce żyć w społeczeństwie jako osoba płci odmiennej niż ta przy narodzeniu. Transwestyta nie chce tego rozbić, w pełni akceptuje swoją płeć, ale jest skłonny się przebierać/charakteryzować na osobę płci odmiennej, ponieważ towarzyszy temu podniecenie seksualne lub jest zafascynowany płcią odmienną i chce choć przez chwilę poczuć się inaczej. Osoby takie w zdecydowanej większości nie są homoseksualne, żyją w heteroseksualnych związkach. Może to powodować kolejne problemy. Partnerka bardzo rzadko jest w stanie zaakceptować upodobania swojego męża. Często każe mu zrezygnować z takich praktyk, co jest bardzo trudne – terapia w tego typu przypadkach rzadko jest skuteczna. Nawet jeżeli kobieta w końcu zaakceptuje drugie oblicze swojego partnera, to nie może mu wybaczyć, że tak długo ją okłamywał, ukrywając swoje preferencje. Przyłapanie na tego typu oszustwie jest trudne do wybaczenia i często kończy się rozpadem związku.

Transwestyci pragnący poznać osoby podobne do siebie, podobnie jak inne mniejszości tworzą własne życie społeczne, np. zakładają kluby, stowarzyszenia, organizują zabawy (np. Beaumont Society powstałe w 1965 r. w Anglii). Przebywanie z osobami o podobnym problemie pozwala na lepsze jego zrozumienie, a także na akceptację tego, kim się jest.

Przeczytaj również: Czym są parafilie seksualne?

Coraz częściej zamiast pojęcia transwestytyzm używa się pojęcia crossdressingu. Transwestyta określany jest wówczas jako crossdresser. Transwestyci często używają tego zamiennika, ponieważ nie ma negatywnych skojarzeń i wcale nie musi odnosić się do transwestyty. Crossdresser może przebierać się, ubierać niezgodnie ze swoją biologiczną płcią z wielu powodów, takich jak:

• wygoda stroju,
• sposób na wyrażenie własnego „ ja”,
• wyraz buntu i łamania norm społecznych,
• wyraz sprzeciwu.

W przeciwieństwie do transwestytyzmu, crossdressing jest praktykowany przez przedstawicieli obu płci.

Przeczytaj też: Sadomasochizm – czy to zboczenie?

Czy transwestytyzm się leczy?

Według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD) transwestytyzm o typie podwójnej roli należy do do zaburzeń identyfikacji płciowej (F64.1), a transwestytyzm fetyszystyczny (ICD-10 F65.1) to rodzaj parafilii seksualnej.

Natomiast Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne nie uwzględnia podziału transwestytyzmu na fetyszystyczny i podwójnej roli. Wszystkie przypadki są klasyfikowane pod kodem DSM-IV 302.3 jako parafilie seksualne.

Zobacz też: Rodzaje płci – co decyduje o płci?

Decyzja o leczeniu transwestytyzmu uzależniona jest od jego współistnienia z innymi jednostkami chorobowymi, np. depresją, fobią społeczną i innymi. Wtedy psychoterapia pomoże transwestycie zaakceptować swoją drugą stronę. W pozostałych przypadkach, jeśli transwestytyzm nie przynosi szkód ani danej osobie, ani jej rodzinie – nie ma potrzeby podjęcia terapii. Psychoterapia, prowadzona przez psychologa, psychoterapeutę lub seksuologa przydaje się małżeństwom, w których transwestytyzm jest źródłem konfliktów partnerskich. Doświadczony terapeuta może pomóc parze zrozumieć swoje potrzeby i dojść do porozumienia.