Worarefilia – kto fantazjuje o byciu pożeranym?

Czym jest worarefilia?

Worarefilia (ang. vorarephilia), w skrócie nazywana vore, to rodzaj fetyszyzmu i parafilia seksualna , w której czerpie się przyjemność seksualną z fantazjowania o byciu pożeranym, pożeraniu innych lub też obserwowania takiego przestępstwa. Osoba cierpiąca na to zaburzenie seksualne może także doświadczać przyjemności o charakterze seksualnym w wyniku wyobrażania sobie procesu trawienia ciała.

Nazwa tej parafilii powstała przez połączenie słów, takich jak: pożerać, połykać – łac. vorare oraz kochać – gr. philia. Inna nazwa worarefilii to fagofilia (ang. phagophilia).

Jakie są rodzaje worarefilii?

Omawiane zaburzenie na tle seksualnym może przybierać różne formy, z których opisano dwie: soft vore i hard vore.

Soft vore polega na wyobrażaniu sobie pożerania, w którym występuje niewielki stopień przemocy, choć w rzeczywistości to się wyklucza. Chodzi jednak o to, że aby doszło do podniecenia, worarefil nie musi wyobrażać sobie cierpienia i zadawania ran sobie lub innym, podczas czynności pożerania.

Hard vore polega na uzyskiwaniu satysfakcji seksualnej głównie w wyniku wyobrażania sobie – towarzyszących pożeraniu ciała – aktów przemocy, cierpienia i krwi. Łączy się więc z sadyzmem.

Kogo dotyczy worarefilia?

Worarefilem nazywa się osobę, dla której obiektem pobudzającym seksualnie jest fantazjowanie o pożeraniu ciała swojego lub innego człowieka, a także przyglądanie się temu. Przyjmuje się, że aby stwierdzić występowanie worarefilii, wymaga się powtarzalności powyższych fantazji przez czas około 6 miesięcy. Uważa się, że dotyczy ona głównie mężczyzn w wieku od ok. 18 do ok. 48 lat.

Worarefilia może być powiązana z innymi parafiliami, takimi jak np.: kanibalizm seksualny, makrofilia i mikrofilia. Makrofilia to pociąg seksualny do olbrzymów, natomiast mikrofilia dotyczy pociągu seksualnego do wyobrażonych stworzeń, o znacznie mniejszym od człowieka rozmiarze. W kontekście worarefilii chorzy fantazjują o byciu pożeranym przez olbrzyma lub np. pożeraniu innych, mniejszych stworzeń.

Zdarza się, że osoba cierpiąca na omawiane zaburzenia, nie potrafi osiągnąć orgazmu inaczej, niż tylko przez fantazjowanie o pożeraniu lub próbę urzeczywistniania tych fantazji, która jest oczywiście niebezpieczna, a w przypadku wyrządzaniu krzywdy innym ludziom – karalna! Z kolei brak możliwości osiągania satysfakcji seksualnej wywołuje frustrację i często uniemożliwia stworzenie zdrowej relacji z partnerem lub partnerką.

Osoby, które uważają się za worarefilów, realizują swoje upodobania najczęściej poprzez fantazjowanie lub odgrywanie ról z chętnymi partnerami. Rzadko kiedy próbują urzeczywistniać swoje fantazje, choć niestety zdarzają się i takie przypadki. Znana jest głośna sprawa Brendta Brandesa i Armina Meiwesa z 2001 roku. Jeden z nich marzył o tym, aby zostać zjedzonym żywcem, a drugi o tym, aby kogoś żywcem zjeść. Panowie zrealizowali swoje „fantazje”, co poskutkowało śmiercią Brenta Brandesa oraz uwięzieniem Armina Meiwesa.

Dla worarefilów liczy się idea spożywania ciała. Dla niektórych z nich podniecające jest jedzenie ciała za życia, dla innych po śmierci lub oba przypadki. Nie da się ukryć, że tego typu podniety są straszne i obrzydliwe. Worarefilię należy leczyć.

Jak leczy się zaburzenia seksualne, w tym worarefilię?

Jak wcześniej kilkukrotnie wspomniano worarefilia to poważne zaburzenie seksualne, które należy leczyć u specjalistów: lekarza psychiatry, psychoterapeuty i seksuologa.

Podstawą terapii jest dokładny wywiad medyczny i określenie psychicznego podłoża parafilii. W leczeniu tego typu zaburzeń najlepsze rezultaty uzyskuje się poprzez terapie łączone i współpracę kilku specjalistów. W leczeniu worarefilii wykorzystuje się, m.in.: terapię poznawczo-behawioralną, metody farmakologiczne, psychoterapię, hipnoterapię.