Asymetria warg sromowych – czym jest, jak wygląda, jak leczyć?

Wargi sromowe – jak są zbudowane?

Żeńskie narządy płciowe zewnętrzne to srom i wzgórek łonowy. Głównym elementem sromu są wargi sromowe większe (czyli inaczej wargi sromowe zewnętrzne) zamykające szparę sromową. Są one fałdem skórnym pokrytym naskórkiem. W ich podścielisku znajdziemy gruczoły łojowe i potowe oraz mieszki włosowe, a głębiej tkanka tłuszczowa.

Po rozchyleniu warg sromowych większych uwidaczniają się wargi sromowe mniejsze. W ich podścielisku znajdują się gruczoły łojowe i potowe. Osłaniają one przedsionek pochwy.

Wargi sromowe są silnie unerwione – przez nerw sromowy oraz nerwy pochodzące ze splotu lędźwiowego.

Funkcją warg sromowych jest ochrona pochwy – zarówno przed uszkodzeniami mechanicznymi, jak i przed wnikaniem drobnoustrojów chorobotwórczych.

Asymetria warg sromowych – z czego może wynikać?

Asymetria warg sromowych nie zawsze oznacza jakąś patologię czy objaw choroby. U większości kobiet wargi sromowe nie są idealnie symetryczne i większość z nich nie przywiązuje do tego uwagi.

Na przerost warg sromowych ma wpływ wiele czynników. Może mieć on podłoże genetyczne, ale również wystąpić po stosowaniu leków hormonalnych w wieku rozwojowym (szczególnie w okresie rozwoju narządów płciowych zewnętrznych). Asymetria sromu może pojawić się również po urazach kroczą albo po porodzie siłami natury. Może również pojawić się po infekcji miejsc intymnych.

Przerost warg sromowych – jakie mogą być konsekwencje zdrowotne?

Asymetryczne i przerośnięte wargi sromowe mniejsze to nie tylko defekt estetyczny. Mogą także powodować dyskomfort podczas współżycia seksualnego czy ćwiczeń fizycznych. Mogą również powodować podrażnienia, problemy z utrzymaniem higieny osobistej oraz infekcje miejsc intymnych.

Przerost warg sromowych – podział

Przerost warg sromowych sklasyfikował Franco. Klasyfikacja ta opiera się na pomiarach szerokości wargi sromowej mniejszej od jej podstawy do najbardziej wystającego wierzchołka. Zgodnie z tym podziałem przerośnięte wargi sromowe mniejsze można podzielić na cztery stopnie:

• I stopień – do 2 cm;
• II stopień – od 2 do 4 cm;
• III stopień – od 4 do 6cm;
• IV stopień – powyżej 4cm.

Podział ten ma jednak pewne ograniczenia – nie uwzględnia wyglądu łechtaczki, ani cech morfologicznych warg sromowych, czyli ich grubości, pofałdowania i innych.

Asymetria i przerost warg sromowych – jak leczymy?

Istnieje rozwiązanie problemu asymetrycznych i przerośniętych warg sromowych mniejszych. Jest nim labioplastyka , czyli plastyka warg sromowych mniejszych.

Jest to zabieg z zakresu ginekologii estetycznej, który coraz bardziej zyskuje na popularności.

Labioplastyka – jakie są wskazania?

Wskazaniem do zabiegu jest asymetria warg sromowych lub przerost warg sromowych, które nie tylko stanowią defekt estetyczny, a także powodują zaburzenia funkcjonalności warg sromowych.

Zabieg powinno się wykonywać, kiedy wargi sromowe mniejsze wystają poza wargi sromowe większe o około 5 cm lub kiedy ich asymetria względem siebie wynosi 3 cm.

Labioplastyka – jaki jest jej cel?

Celem plastyki warg sromowych jest uzyskanie efektu, dzięki któremu wargi sromowe mniejsze nie wystają poza wargi sromowe większe w pozycji stojącej.

Oprócz zmniejszenia i uzyskania symetryczności warg sromowych istotne jest uzyskanie naturalnego wyglądu oraz zachowanie prawidłowego ukrwienia, unerwienia i funkcjonalności warg sromowych.

Labioplastyka – jak wygląda przygotowanie do zabiegu?

Przed zabiegiem wykonuje się badanie ginekologiczne. Podczas wizyty przed zabiegiem ważne jest dokładne opisanie oczekiwań związanych z zabiegiem przez pacjentkę oraz zapoznanie jej z możliwymi metodami i spodziewanymi efektami. Ważne jest to, aby kobieta była również świadoma możliwych powikłań oraz została zapoznana z zaleceniami pooperacyjnymi.

Labioplastyka – jakie metody mają zastosowanie?

Zabieg labioplastyki nie zawsze wygląda tak samo. Do konkretnej pacjentki dobiera się najwłaściwszą dla niej technikę operacyjną. Najczęściej stosowane są:

• ścięcie krawędzi warg sromowych wzdłuż ich brzegu, czyli tzw. trim labiaplasty;
• klinowa resekcja warg – polegająca na wycięciu warg w kształcie klina i połączeniu ze sobą powstałych w ten sposób brzegów;
• deepitelializacja – polega na wycięciu łezki na zewnętrznej i wewnętrznej stronie warg z pozostawieniem ich części środkowej, w której znajdują się naczynia krwionośne i nerwy.

Możliwe jest także łączenie poszczególnych metod tak, aby uzyskać efekt najbardziej zadowalający dla danej kobiety.

Jak dobierana jest metoda operacyjna?

Najważniejszym aspektem jest indywidualizacja leczenia dla uzyskania pożądanego przez pacjentkę efektu. Opracowano jednak sugestie tego, jaki zabieg może okazać się najbardziej właściwy, w zależności od stopnia przerostu warg zgodnie z klasyfikacją omówioną powyżej:

• dla typów I-II – deepitelializacja,
• dla typów III i IV – klinowa resekcja lub trim labiaplasty,

Labioplastyka – jak przebiega?

Zabieg wykonywany jest w najczęściej w znieczuleniu podpajęczynówkowym, rzadziej w znieczuleniu ogólnym lub znieczuleniu miejscowym. Trwa on zwykle około jednej lub dwóch godzin.

Szczegółowy przebieg zabiegu jest zależny od konkretnej metody wykonywania operacji.

Jakie mogą być powikłania zabiegu?

Jak wszystkie zabiegi chirurgiczne, labioplastyka również wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań. Do najczęstszych z nich zaliczamy:

• krwawienie;
• krwiak w okolicy rany i miejsca operowanego;
• obrzęk;
• ból;
• zaburzenia czucia;
• nadwrażliwość warg sromowych – są one silnie unerwione;
• kurczenie i bliznowacenie rany.

Labioplastyka – co po operacji?

Ze względu na wyjątkowa wrażliwość operowanej okolicy zalecane jest, aby pacjentka:

• prowadziła oszczędzający tryb życia w okresie pooperacyjnym;
• powstrzymała się od pracy i uprawiania sportu przez tydzień po zabiegu;
• zastąpiła kąpiele w wannie prysznicem;
• utrzymywała właściwą higienę w miejscach intymnych;
• powstrzymała się od jazdy na rowerze, współżycia i używania tamponów przez miesiąc lub dwa następujące po zabiegu.

Pacjentka w okresie pooperacyjnym powinna pozostać w kontakcie z lekarzem i po miesiącu zgłosić się na wizytę kontrolną.