Serce składa się z dwóch części: lewej i prawej, a każda z nich ma dwie jamy – komorę i przedsionek, dlatego też wyróżnia się niewydolność lewokomorową i prawokomorową. W niewydolności serca możemy obserwować dwa rodzaje objawów i konsekwencji klinicznych: związanych z małym rzutem komory i związanych z zastojem (kiedy serce nie było w stanie odebrać krwi).
Lewa komora i lewy przedsionek łącznie odbierają krew z krążenia żylnego układu płucnego i tłoczą ją do układu tętniczego całego ciała (układu systemowego). W związku z tym, jeżeli dochodzi do gorszej funkcji lewej komory spotyka się objawy małego rzutu: pacjent odczuwa zmęczenie związane z niedokrwienie mięśni, w sytuacjach krytycznych może dochodzić do niedokrwienia serca lub mózgu, wówczas pacjent odczuwa bóle wieńcowe (bóle w klatce piersiowej), a w przypadku niedokrwienia mózgu mogą wystąpić utraty przytomności, zasłabnięcia, omdlenia.
Gorsze odbieranie krwi z krążenia płucnego będzie skutkowało występowaniem duszności - początkowo przy wysiłku, później również w spoczynku. Na tej podstawie ustalono klasyfikację kliniczną, zwaną NYHA, której pierwszy stopień to zupełny brak objawów, a czwarty stopień to duszność, która występuje nawet bez najmniejszego wysiłku. Dwie pozostałe klasy to klasy pośrednie.
Ostre konsekwencje, jakie może dawać niewydolność serca to: krytyczne niedokrwienie narządów, ostra niewydolność w postaci wstrząsu, ze spadkiem ciśnienia tętniczego (jest to bardzo ciężki stan). W wyniku zastoju w krążeniu płucnym może dochodzić do obrzęku płuc i także jest to stan nagłego zagrożenia życia.
Sposób leczenia niewydolności w szpitalu wiąże się z bardzo skomplikowaną diagnostyką, a rodzaj leczenia jest uzależniony od zaawansowania choroby oraz od stopnia i rodzaju uszkodzenia układu krążenia. W przypadku przewlekłej niewydolności serca wykonuje się u pacjenta szereg badań określających jaka jest przyczyna niewydolności serca i jaki jest stopień uszkodzenia mięśnia sercowego. Stan ten może wynikać z przewodnienia organizmu, nadmiernego ciśnienia w zbiorniku tętniczym, z uszkodzenia funkcji skurczowej serca, z wad zastawek serca, z zaburzeń rytmu - z szybkimi rytmami serca lub zaburzeń przewodzenia z bardzo wolnymi rytmami serca. W zależności od tego czego spodziewa się lekarz, w takim kierunku planuje on diagnostykę i leczenie. Farmakologiczne leczenie polega na stosowaniu leków, takich jak: beta blokery, leki blokujące enzym konwertujący angiotensynę II, leki blokujące receptor angiotensynowy, leki które są antagonistami aldosteronu, naparstnica oraz leki moczopędne.
W każdym przypadku, w którym odczuwamy duszność lub bóle w klatce piersiowej przy wysiłku, szybciej się męczymy, powinniśmy skontaktować się z lekarzem, gdyż mogą to być objawy niewydolności serca.
469
