Zapalenie cewki moczowej

Izolowane zapalenie cewki moczowej, bez zapalenia pęcherza moczowego, nie zalicza się do klasycznych zakażeń układu moczowego. W cewce bowiem mogą znajdować się bakterie lub inne mikroorganizmy uznawane za niechorobotwórcze, które w pewnych niesprzyjających dla organizmu sytuacjach wywołują zapalenie.

Najczęściej do zapalenia cewki moczowej dochodzi podczas współżycia i w większości przypadków czynniki zakaźne nie powodują zapalenia pęcherza moczowego oraz nerek.

Z punktu widzenia epidemiologicznego, terapeutycznego oraz powikłań zapalenie cewki moczowej dzieli się na rzeżączkowe i nierzeżączkowe. Pierwsze wywołane jest dwoinką rzeżączki, natomiast drugie może być spowodowane przez mykoplazmy, chlamydie, ureaplasmy oraz rzęsistka pochwowego.
Objawy kliniczne są wspólne dla obydwu typów zapalenia i obejmują: wystąpienie objawów dyzurycznych, częstomocz, niekiedy mimowolne oddawanie moczu. Charakterystyczną cechą (zwłaszcza przy zapaleniu rzeżączkowym) jest ropotok, czyli wyciek ropny z cewki moczowej, w wyniku rozlanego powierzchniowego ropnego zapalenia błony śluzowej.
Istotne jest, aby zidentyfikować czynnik etiologiczny na podstawie wymazu z posiewem lub w preparacie bezpośrednim, ponieważ istnieje różnica w terapii stosowanej w zapaleniu rzeżączkowym i nierzeżączkowym.

Nieleczone zapalenie cewki moczowej u mężczyzn może prowadzić do zapalenia najądrzy i jądra, a co za tym idzie do niepłodności. U kobiet, mogą pojawić się odczyny zapalne w obrębie miednicy małej z ropniami i zapaleniem jajowodów, co również może wywołać niepłodność.