Choroba Plummera to stan, w którym dochodzi do zwiększenia ilości hormonów produkowanych przez tarczycę, a to z kolei prowadzi do pojawienia się u chorego objawów nadczynności tarczycy. W badaniu tarczycy wyczuwalne są pojedyncze lub mnogie guzki tarczycy, które w badaniu scyntygraficznym mają charakter tzw. „guzków gorących”.
Choroba Plummera jest jedną z endokrynopatii. W jej przebiegu dochodzi do zwiększenia ilości hormonów produkowanych przez tarczycę, a to z kolei prowadzi do pojawienia się u chorego objawów nadczynności tarczycy. Wyczuwalne są pojedyncze lub mnogie guzki tarczycy, które w badaniu scyntygraficznym mają charakter tzw. „guzków gorących”. Diagnostykę powinno się uzupełnić o biopsję cienkoigłową (BAC) pod kontrolą USG. Pacjenci z potwierdzonym rozpoznaniem choroby Plummera wymagają zawsze leczenia chirurgicznego lub leczenia radioaktywnym jodem.
Endokrynopatie to bardzo szeroka grupa schorzeń dotyczących układu dokrewnego, czyli hormonalnego. Choroba Plummera to choroba związana z zaburzeniami wydzielania hormonów tarczycy, których poziom we krwi wzrasta, co wiąże się z wystąpieniem objawów nadczynności tarczycy (hipertyreozy). Należy podkreślić, że nadczynność tarczycy nie jest chorobą, ale zespołem objawów dotyczących wielu narządów i układów w organizmie, a świadczących o patologii gruczołu tarczowego, w efekcie której następuje wzrost stężenia tyroksyny i trijodotyroniny (hormonów tarczycy) we krwi. Najczęściej spotykaną przyczyną nadczynności tarczycy jest choroba Gravesa-Basedowa. Za jej wystąpienie odpowiedzialne są patologicznie występujące w organizmie przeciwciała, skierowane przeciwko własnym komórkom (choroba autoimmunologiczna), w tym przypadku tarczycy, a dokładniej receptora dla TSH. Natomiast występująca rzadziej choroba Plummera jest endokrynopatią, w której przyczyną zaburzeń jest mutacja genu dla tego samego receptora – mianowicie receptora dla TSH.
W warunkach prawidłowych produkcja hormonów tarczycy jest pod stałą kontrolą przysadkowego hormonu tyreotropowego (TSH). Hormon ten jest wydzielany do krwi i dociera wraz z jej prądem do komórek tarczycy. Komórki te posiadają specjalne białko – receptor na swojej powierzchni. Dzięki połączeniu TSH z receptorem dochodzi do: pobudzenia przerostu tych komórek, wzrostu wychwytu jodu przez te komórki, niezbędnego do produkcji tyroksyny i trijodotyroniny oraz wzrostu produkcji hormonów przez tarczycę.
Gruczolak toksyczny tarczycy i wole wieloguzkowe toksyczne są to dwie postacie tej samej choroby. Mechanizmem, w którym dochodzi do wystąpienia objawów nadczynności tarczycy, jest – jak wspomniano powyżej – mutacja genu białka receptorowego dla TSH. Mutacja ta sprawia, że komórki tarczycy są w stanie ciągłej stymulacji, a wydzielanie hormonów tarczycy przez te komórki nie podlega kontroli przysadkowej i jest niezależne od tego, czy TSH połączy się z receptorem, czy też nie (autonomiczne wydzielanie hormonów tarczycy). Gruczolak tarczycy to zwykle pojedynczy guzek tarczycy. Jest to najczęściej guz łagodny, nie wykazujący cech złośliwienia.
Jeśli gruczolak tarczycy produkuje hormony (można to stwierdzić badaniami krwi i scyntygraficznymi), to nosi nazwę gruczolaka toksycznego. Wystąpienie wola, czyli zauważalnego wzrokowo powiększenia gruczołu tarczowego, jest związane z przerostem komórek gruczołu. W badaniu takiego powiększonego gruczołu mogą być wyczuwalne guzki. Zazwyczaj guzków jest dużo i są one mniejsze niż pojedynczo występujące gruczolaki, stąd określenie wole wieloguzkowe. Jeśli stwierdza się nadmierną produkcję hormonów związaną z wolem wieloguzkowym, nosi ono nazwę wola guzkowego toksycznego.
Stwierdzono, że do pojawienia się zarówno wola wieloguzkowego jak również gruczolaka toksycznego tarczycy częściej dochodzi na terenach, gdzie występuje niedobór jodu. W Polsce już od lat sól jest jodowana, co zapobiega niedoborom.
Najczęściej choroba rozwija się u osób po 40. roku życia. Jej przebieg jest powolny, a objawy przybierają na sile wraz ze wzrostem ilości tkanki produkującej nadmiar hormonów. Ze względu na fakt, że hormony tarczycy odpowiadają za przemiany metaboliczne i wpływają na funkcje wielu układów i narządów organizmu, ich nadmiar będzie sprzyjał pojawieniu się niekorzystnych objawów w każdym z tych układów, pogarszając funkcjonowanie i pracę narządów. Najczęściej występujące objawy to:
U niektórych pacjentów może występować tylko jeden z wyżej wymienionych objawów (np. napadowe migotanie przedsionków).
Brak natomiast objawów charakterystycznych dla choroby Gravesa-Basedowa, takich jak orbitopatia (wytrzeszcz) i obrzęk przedgoleniowy.
Podstawą diagnostyki i różnicowania zaburzeń funkcji tarczycy są badania poziomu poszczególnych hormonów we krwi: TSH, wolnej tyroksyny (fT4) oraz wolnej trijodotyroniny (fT3).
Ponieważ w wyniku nadmiernej stymulacji produkcja hormonów się wzmaga, poziom fT3 i fT4 we krwi będzie podwyższony. Wzrost poziomu hormonów tarczycy we krwi jest dla przysadki mózgowej sygnałem do zaprzestania produkcji TSH, dlatego też poziom TSH spada w przypadkach, w których pierwotną przyczyną hipertyreozy jest patologia tarczycy. Tak właśnie dzieję się w przypadku choroby Plummera.
Scyntygrafia tarczycy jest badaniem wykonywanym w pracowni medycyny nuklearnej. Pacjentowi podaje się specjalną substancję – radioizotop, a następnie z wykorzystaniem specjalnej kamery, rejestrującej emitowane przez radioizotop promieniowanie gamma, wykonuje się serie zdjęć. W ten sposób można uzyskać obraz przedstawiający „mapę” rozmieszczenia radioizotopu w całym organizmie, a także w poszczególnych organach. W warunkach prawidłowych cała tarczyca powinna wychwytywać znacznik z równą intensywnością. W chorobie Plummera w badaniu scyntygraficznym można zaobserwować tak zwane guzki gorące, czyli takie miejsca w tarczycy, które wykazują większy wychwyt znacznika niż pozostałe fragmenty tkanki tarczycy.
Diagnostyka powinna być – o ile lekarz stwierdzi, że są ku temu wskazania – poszerzona o wykonanie biopsji cienkoigłowej, czyli nakłucia guzka pod kontrolą USG w celu pobrania komórek badanej zmiany do badania histopatologicznego. Wprawdzie prawdopodobieństwo znalezienia w guzku gorącym zmiany złośliwej jest małe, ale tylko badanie histopatologiczne pobranego materiału i jego ocena pod mikroskopem pozwala z całą pewnością wykluczyć charakter złośliwy zmiany.
Leczyć należy bezwzględnie każdy potwierdzony przypadek choroby Plummera. Leczenie farmakologiczne może być stosowane tylko przez pewien czas, a jego celem jest nie wyleczenie, ale opanowanie objawów nadczynności tarczycy. Leczenie przyczynowe polega albo na zabiegu chirurgicznym, albo na leczeniu za pomocą jodu radioaktywnego.
niedoczynność tarczycy nadczynność tarczycy migrena hormonalna terapia zastępcza zespół policystycznych jajników zaburzenia miesiączkowania otyłość zaburzenia erekcji choroby wątroby menopauza infekcje intymne bezsenność cukrzyca rak sutka zdrowa dieta nadwaga cukrzyca typu 2 objawy menopauzy nadmiar wody w organizmie niepłodność choroby genetyczne osteoporoza grzybica pochwy rak piersi grzybica paznokci libido reumatoidalne zapalenie stawów choroby tarczycy antykoncepcja nadpotliwość
Copyright © 2012-2018 Wylecz.to All Rights Reserved. Wszystkie prawa zastrzeżone
Treści z serwisu wylecz.to mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem.
Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny.
Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym
Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.
Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie.
