Furagina – co to jest, jak stosować, jak działa na infekcje dróg moczowych? Jak długo brać furaginę i ile tabletek?

Furagina – co to za lek i jak działa?

Furagina (furaginum) jest chemioterapeutykiem dostępnym w aptekach bez recepty. Preparat określa się także mianem furazydyny. Chemioterapeutyk to lek, którego zadaniem jest zwalczanie drobnoustrojów w organizmie. Furagina to nie diuretyk, więc nie działa moczopędnie.

Furagina to lek na zakażenia dolnych dróg moczowych. Jest szeroko stosowany w ramach profilaktyki zakażeń układu moczowego – na nawracające zapalenie pęcherza moczowego. Warto wiedzieć, jak stosować furaginę, gdyż jest to powszechnie używany i dostępny w każdej aptece lek na zakażenie układu moczowego, objawy zapalenia pęcherza.

Furagina hamuje namnażanie się bakterii, czyli działa bakteriostatycznie na Escherichia coli – bakterię odpowiedzialną za większość (ponad 95 proc.) przypadków zapaleń dolnych dróg moczowych. Bywa stosowana zarówno w zakażeniach ostrych (ostre zapalenie pęcherza moczowego), jak i przewlekłych, kiedy zapalenie nawraca, a jego objawy pojawiają się często – po przeziębieniu, po stosunku.

Zobacz też: Kolor moczu a choroby

Jakie jeszcze są wskazania do stosowania furaginy? Profilaktyka obejmuje nawroty zakażeń układu moczowego (ZUM) u kobiet i mężczyzn (częste nawroty ZUM – minimum 3 epizody ZUM w ciągu roku, wada anatomiczna lub czynnościowa predysponująca do nawrotów zakażenia).

Należy podkreślić, że furagina znajduje uzasadnienie w leczeniu niepowikłanych zapaleń dróg moczowych, kiedy w badaniach laboratoryjnych stwierdza się obecność bakterii Escherichia coli w moczu. W innych przypadkach leczenie nie będzie skuteczne. Wówczas lekarz decyduje zazwyczaj o tym, aby włączyć antybiotyk na zapalenie pęcherza.

Lek na zapalenie pęcherza bez recepty

Furagina bez recepty stosowana jest szeroko przede wszystkim w leczeniu zapalenia pęcherza moczowego. Kobiety, które chorują częściej, wybierają ją, ponieważ bardzo szybko zwalcza dokuczliwe symptomy. Typowe objawy zapalenia pęcherza moczowego (objawy dyzuryczne) to:

• ból, pieczenie i szczypanie cewki moczowej podczas oddawania moczu;
• ból pęcherza i ból podbrzusza – w okolicy nadłonowej i poniżej pępka;
• krew w moczu – czerwony, krwisty mocz może być zauważany lub występuje pod postacią krwinkomoczu (widoczny w badaniu moczu);
• częstomocz – mocz oddaje się często, ale małymi porcjami, parcie na pęcherz i częste chodzenie do toalety;
• zmiana koloru, zapachu i wyglądu moczu – pieni się, zmienia zapach;
• gorączka – jeżeli występuje z krwiomoczem, jest wskazaniem do udania się do lekarza.

Na przeziębiony pęcherz zdecydowanie częściej cierpią kobiety, zwłaszcza te aktywne seksualnie. Zapalenie pęcherza po stosunku spowodowane jest przeniesieniem bakterii E. coli do dróg moczowych z okolicy krocza i odbytu.

Stosowanie furaginy

Furagina jest obecnie dostępna bez recepty, dlatego wiele osób, zwłaszcza tych, które mają nawrót zakażenia dolnych dróg moczowych, sięga po nią przed konsultacją z lekarzem. Są to skuteczne tabletki na zapalenie pęcherza moczowego i zakażenie dróg moczowych.

Furagina powinna być przyjmowana podczas posiłków zawierających białko, lek należy popić dużą ilością wody (nie wolno popijać leku sokami, zwłaszcza grejpfrutowym).

Lek u dzieci powyżej 15. roku życia oraz u dorosłych dawkuje się w następujący sposób – w pierwszej dobie podaje się 4 tabletki furaginy po 100 mg, w kolejnych dobach 3 dawki po 100 mg. Terapia powinna trwać nieprzerwanie przez 7 dni.

Do tej pory furagina bez recepty dostępna była wyłącznie w dawkach 50 mg. Obecnie w aptekach można już kupić tabletki z furaginą w dawce 100 mg, co ułatwia kurację.

Furagina u dzieci

Zapalenie pęcherza u dzieci także leczy się furaginą. U dziecka lek podaje się w dawce 5–7 mg/kg masy ciała na dobę w 2–3 dawkach podzielonych. Aby ułatwić przyjęcie leku małemu dziecku, tabletkę można rozkruszyć, a także rozpuścić ją w mleku. Leczenie zakażenia układu moczowego furaginą u dziecka trwa z reguły 7–8 dni.

Przed włączeniem leczenia powinno się wykonać badanie ogólne moczu oraz posiew moczu, aby wiedzieć, czy na pewno mamy do czynienia z zakażeniem układu moczowego i jaka bakteria wywołała chorobę (czy jest E. coli w moczu) oraz jaka jest jej wrażliwość na antybiotyki. Utrzymywanie się objawów pomimo stosowania leków wymaga bezwzględnego skonsultowania się z lekarzem.

Lek powinien być przechowywany w takim miejscu, by chronić go przed nasłonecznieniem. Furaginum powinno się trzymać w temperaturze pokojowej. W trakcie przyjmowania furaginy należy unikać spożywania alkoholu.

Efekty uboczne po furaginie

Furagina jest lekiem bezpiecznym. Lista potencjalnych działań niepożądanych jest krótka – znajdują się na niej dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego: bóle brzucha, osłabienie apetytu, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia czy nadmierne oddawanie gazów.

Bardzo rzadko stwierdza się reakcje nadwrażliwości, zaburzenia hematologiczne – niedokrwistość, neuropatię, objawy polekowego zapalenia wątroby. Ponadto furagina niekorzystnie wpływa na ilość plemników w nasieniu oraz ich ruchliwość.

Kiedy nie można stosować furaginy – przeciwwskazania

Istnieje kilka opisanych poniżej przeciwwskazań do stosowania leku.

Furagina w ciąży? Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania leku u ciężarnych. Przeciwwskazaniem jest I trymestr ciąży oraz czas od 38. tygodnia ciąży, a także okres karmienia piersią. Lek dobrze przenika bowiem przez łożysko, a także do mleka matki i może powodować niedokrwistość hemolityczną u dziecka.

Ponadto leku nie mogą stosować osoby z ciężką niewydolnością nerek (objawiającą się m.in. skąpomoczem, a nawet bezmoczem), polineuropatią (np. cukrzycową), czyli uszkodzeniem nerwów, niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, nadwrażliwością na furaginę lub jej pochodne.

Furagina u małego dziecka (do 2. roku życia) powinna być stosowana wyłącznie po konsultacji z lekarzem, w uzasadnionych przypadkach.

W przypadku stosowania innych leków, włączenie furaginy powinno zostać skonsultowane z lekarzem – istnieje bowiem ryzyko nałożenia na siebie i nasilenia działań niepożądanych leków.