Korekcja nosa – wskazania do zabiegu, przebieg, rekonwalescencja

Przyczyny poddania się korekcji nosa

Najczęściej na operację korekcji nosa decydują się pacjenci, których nos nie odpowiada im kształtem bądź rozmiarami w stosunku do reszty twarzy. Gdy nos jest krzywy lub gdy występuje garb, pacjenta kwalifikuje się do korekcji kostnej, natomiast gdy nos jest zbyt szeroki lub czubek nosa wystaje, wystarczającym postępowaniem jest korekcja części chrzęstnej. Kolejnym wskazaniem do operacji jest skrzywienie przegrody, powodujące problemy z oddychaniem lub nawet niedrożność nosa. Tacy chorzy mają wykonane prostowanie przegrody nosowej.

Odpowiednie zaplanowanie operacji przed jej wykonaniem jest niezwykle ważne dla efektu końcowego. Należy uwzględnić nie tylko wyjściowy kształt nosa i jego wymiary, ale także kształt owalu twarzy, wyniosłość policzków, stan i grubość skóry. Operacja, choć jest jedną z częściej wykonywanych w chirurgii plastycznej, jest też jedną z bardziej skomplikowanych. Należy pamiętać, że oczekiwania pacjenta co do kształtu i wielkości nosa po operacji muszą być realne.

W przypadku problemów z drożnością nosa konieczna jest dokładniejsza diagnostyka, głównie ocenienie stanu zatok obocznych nosa.

To też może Cię zainteresować: Biały nalot na gardle i migdałkach – jakie są przyczyny?

Przebieg operacji korekcji nosa

Rynoplastyka może być wykonana sposobem „otwartym” z poprzecznego cięcia na czubku nosa,lub zdecydowanie częściej sposobem klasycznym, z dojścia przez przegrodę nosową (jej część błoniastą) oraz cięcia przez chrząstki na skrzydełkach nosa. Operację wykonuje się w znieczuleniu ogólnym. Odpreparowywuje się tkanki aż do szkieletu chrzęstnego i kostnego nosa, tak by nie uszkodzić ich ukrwienia. Wykonuje się osteotomię, czyli łamanie kości, by je wyprostować lub zwęzić.

By skrócić nos, odsłania się elementy chrzęstne i redukuje chrząstki skrzydełek nosa oraz wycina i przemieszcza fragmenty przegrody. Po dopasowaniu struktur anatomicznych zeszywa się chrząstki i błonę śluzową.

Korekcja przegrody nosowej polega na wycięciu lub przemieszczeniu jej skrzywionych fragmentów.

W przypadku tak zwanego „nosa siodłowatego”, gdy przegroda nosowa, na przykład wskutek powtarzających się urazów (u bokserów) straciła swoje funkcje podporowe, konieczne są zabiegi naprawcze z użyciem przeszczepów chrząstki lub kości własnej pacjenta. Bardzo rzadko konieczność taka występuje, gdy po zbyt rozległym wycinaniu tkanek przegrody podczas jej prostowania traci ona swoje funkcje podporowe.

Do nosa wkłada się seton mający na celu tamowanie małego krwawienia i zbieranie krwi, by nie spływała do gardła. Następnie nos unieruchamia się w opatrunku plastrowo-gipsowym lub termoutrwardzalnym. Gdy korygowana jest jedynie przegroda, unieruchomienie takie nie jest konieczne.

Postępowanie po korekcji nosa

Setony usuwane są najczęściej w drugiej dobie po operacji, a szwy po piątym dniu po zabiegu. Nos i tkanki pod oczami są zazwyczaj zasinione i obrzęknięte. Bolesność raczej nie jest duża. Największy dyskomfort pacjent odczuwa z powodu uczucia pełności w nosie i niemożności oddychania przez nos w pierwszych dniach po operacji. Jest to spowodowane obrzękiem nosa. Opatrunek gipsowy zdejmowany jest zazwyczaj między 8. a 10. dniem po operacji. Nie zaleca się schylania się ani dźwigania w pierwszym okresie po operacji (może to nasilać obrzęk). Przez pierwsze tygodnie należy unikać sportów kontaktowych – uraz mógłby zniweczyć skutki operacji. Samochód można prowadzić, gdy obrzęk zmniejszy się na tyle, że nie będzie ograniczać pola widzenia. W miejscach po osteotomii przez pewien okres po operacji może być wyczuwalne zgrubienie kostne. Jest to kostnina – blizna kostna, tworząca się w procesie gojenia się złamanej kości. Zazwyczaj nie ma się czym martwić – znika ona bez śladu po kilku miesiącach. Ostateczne efekty można ocenić dopiero po roku, ponieważ dopiero wówczas następuje całkowite wygojenie. Im skóra jest grubsza, tym okres gojenia może być dłuższy. Ponowne operacje nie są częste (do 5% przypadków).