Zakażenie Ureaplasma - objawy, leczenie i zapobieganie

Ureaplasma – przyczyna zakażeń układu moczowo-płciowego

Wśród licznych patogenów szczególne miejsce zajmuje Ureaplasma urealyticum kolonizująca nawet u 75% seksualnie aktywnych kobiet i mężczyzn. Może bytować u niemowląt, zwłaszcza dziewczynek, choć przetrwałe nosicielstwo obserwuje się tylko u niewielkiej liczbie dzieci do osiągnięcia wieku nastoletniego. Co ciekawe, U. urealyticum bytuje także w układzie oddechowym.

Obecność tego patogenu w drogach moczowo-płciowych prowadzi do nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej (drugi pod względem częstości po Chlamydia trachomatis) i ostrego zapalenia nerek. Kolonizacja dróg rodnych może rozprzestrzeniać się wstępująco powodując poszerzenie infekcji na górne partie narządu rodnego. Zauważono, że mężczyźni zdecydowanie częściej predysponują do zapalenia cewki moczowej, podczas gdy u kobiet kolonie Ureaplasma urealyticum powodują procesy zapalne w obrębie szyjki macicy. Rozwój infekcji i brak odpowiedniego leczenia może być niebezpieczny w skutkach i prowadzić do licznych powikłań.

Przeczytaj też: Infekcje intymne u mężczyzn

Zarażenie Ureaplasma – objawy

Infekcja wywołana przez Ureaplasma urealyticum powinna zawsze być brana pod uwagę, gdy występują objawy dyzuryczne.

Najczęściej pacjenci zgłaszają:

• uczucie bolesnego oddawania moczu,
• kłucie w cewce moczowej,
• częste oddawania moczu,
• wyciek z cewki moczowej,
• parcie na mocz,
• pieczenie i szczypanie w trakcie oddawania moczu,

U mężczyzn może pojawić się podrażnienie prącia. Zakażenia te mogą przebiegać również bezobjawowo, co stwarza wiele trudności diagnostycznych.

Diagnostyka i badanie krwi na Ureaplasmę

Ureaplasma urealyticum jest najmniejszą wolno żyjącą bakterią. Brak ściany komórkowej uniemożliwia jej wybarwienie w preparacie mikroskopowym. Jest zatem trudny do wykrycia. Diagnostyka opiera się tylko i wyłącznie na gatunkowo swoistych testach amplifikacji PCR dostępnych dla wszystkich gatunków bakterii Ureaplasma oraz Mycoplasma. Niestety pomimo doskonałej czułości testu rozróżniającego oba gatunki drobnoustroju niezwykle trudne staje się określenie konkretnego rodzaju patogenu będącego źródłem infekcji. Dokładna diagnostyka możliwa bywa tylko w laboratoriach referencyjnych. Na rynku medycznym nie ma niestety testów serologicznych z surowicy krwi, które wykrywałyby swoiste dla zakażenia przeciwciała.

Inną formą diagnostyki są hodowle komórkowe. Niestety w przypadku patogenów z gatunku Ureaplasma nie sprawdza się ta metoda w związku z krótką przeżywalnością wyhodowanych kolonii pomimo zapewnienia środowiska zasadowego z dużą zawartością mocznika, który jest niezbędny do wzrostu tym bakteriom.

Czytaj również: Torbiel jądra – przyczyny, objawy, leczenie. Czy torbiel jądra jest groźna?

Ureaplasma – leczenie i zapobieganie

W leczeniu zakażeń wywołanych bakteriami z gatunku Ureaplasma stosujemy antybiotykoterapię. Terapią pierwszego rzutu są makrolidy, a przede wszystkim ich przedstawiciele: azytromycyna lub erytromycyna.

W związku z wykazaną naturalną opornością tych drobnoustrojów na tetracykliny, również te antybiotyki mogą być zalecane w przypadku nasilonych infekcji bakterią Ureaplasma.

Infekcje układu moczowo-płciowego wywołane przez Ureaplasma urealyticum są częste i poważne. Opóźnione wdrożenie leczenia lub całkowity jego brak może mieć negatywny oddźwięk w dalszym funkcjonowaniu organizmu, dlatego też najlepiej jest zapobiegać ewentualnym inwazjom patogenów. Jedną z metod prewencji jest stosowanie antykoncepcji barierowej (mechanicznej) będącej jednocześnie ochroną przed chorobami przenoszonymi drogą płciową. Współżycie z jednym partnerem pozwala wyeliminować kolejne infekcje o nieznanej etiologii, do których może dojść przy licznych kontaktach płciowych.

Ureaplasma – powikłania po zakażeniu

Nieleczone infekcje Ureaplasmą są szczególnie niebezpieczne dla kobiet w ciąży. Stwarzają ryzyko poronienia i porodu przedwczesnego. Rozwijające się zakażenie wpływa niekorzystnie na płód, czego skutkiem może być hipotrofia płodu (mała masa urodzeniowa płodu w stosunku do wieku ciąży).

U kobiet w wieku rozrodczym stany zapalne w obrębie miednicy mniejszej mogą indukować zakażenia wstępujące, a w przypadku ustępującej infekcji pozostawiać zmiany pozapalne i zrosty wewnątrzotrzewnowe. Wszystkie tego typu zaburzenia, szczególnie zlokalizowane w pobliżu jajników i jajowodów mogą utrudniać przemieszczanie się komórki jajowej w momencie owulacji i tym samym być przyczyną niepłodności u młodych kobiet.

Mężczyźni obarczeni są ryzykiem rozwoju powikłań w postaci:

• zapalenia gruczołu krokowego,
• zapalenia jąder,
• zapalenia najądrzy,
• rzadko występującego reaktywnego zapalenia stawów (zespół Reitera), który może także wystąpić u kobiet.