Skrzywienie prącia - wrodzone i nabyte skrzywienie prącia

Wrodzone skrzywienie prącia

Izolowane skrzywienie prąciajako wada rozwojowa występuje rzadko – z częstością 0,6 %. Zwykle zaburzenie to towarzyszy innym wadom rozwojowym np.:

• spodziectwu (czyli umiejscowieniu ujścia zewnętrznego cewki moczowej na brzusznej stronie prącia) – wtedy skrzywienie będzie w kierunku brzusznym;
• wierzchniactwu (czyli umiejscowieniu ujścia zewnętrznego cewki moczowej na grzbietowej stronie prącia) – skrzywienie w kierunku grzbietowym;
• nierównomiernemu rozwojowi ciał jamistych – skrzywienie boczne.

Do oceny stopnia skrzywienia prącia określa się kąt skrzywienia. Z klinicznego punktu widzenia istotne skrzywienie prącia występuje jeżeli kąt skrzywienia jest większy niż 30°. Skrzywienie powyżej 60°może uniemożliwiać odbywanie prawidłowych stosunków płciowych w dorosłym życiu.

Izolowane skrzywienie prącia może być nierozpoznane do czasu dojrzewania, ponieważ skrzywienie obserwuje się jedynie we wzwodzie. Jeżeli towarzyszy spodziectwu lub wierzchniactwu podczas operacji tych wad można, wywołując sztuczny wzwód, rozpoznać dodatkowo skrzywienie.

Leczenie wrodzonego skrzywienia prącia polega na wykonaniu operacji (techniką Nesbita) tzw. plikacji, czyli zdwojenia, polegającej na założeniu szwów na błonę białawą po stronie zdrowej, tak by podczas wzwodu skrzywienie zostało zniwelowane. Podobną metodą jest wycięcie części błony białawej po stronie zdrowej i zszyciu osłonki w celu uzyskania tych samych rezultatów. Błonę białawą nacina się poprzecznie łukowato usuwając ok. 1 mm na każde 10°skrzywienia. W rezultacie prącie może być nieznacznie krótsze.

Operacje usunięcia skrzywienia prącia przeprowadza się u młodych dorosłych, u których skrzywienie zaburza odbywanie stosunków płciowych, to znaczy powoduje:

• dolegliwości bólowe,
• uniemożliwia wprowadzenie prącia do pochwy,

lub w sytuacji kiedy chory nie akceptuje wyglądu prącia, które jest dla niego przyczyną problemów natury emocjonalnej (unikanie kontaktów płciowych, depresja).

Leczenie operacyjne pozwala uzyskać dobre wyniki w postaci usunięcia skrzywienia, obarczone jest małym ryzykiem powikłań, takich jak obrzęk prącia po zabiegu, przemijające zaburzenia czucia. Ryzyko występowania zaburzeń erekcji jest minimalne.

Nabyte skrzywienie prącia

Nabyte skrzywienie prącia powstaje w przebiegu choroby Peyroniego, która występuje z częstością 0,4 – 9 %. Rzadszą przyczyną skrzywienia prącia są zmiany pourazowe, w szczególności będące konsekwencją tzw. złamania prącia.

Czytaj również: Nacięcie krocza – wskazania, jak go uniknąć, jak dbać o nacięte krocze?

Choroba Peyroniego

Stwardnienie plastyczne prącia, czyli choroba Peyroniego, polega na tworzeniu się włóknistych płytek w okolicy błony białawej (najczęściej w następstwie mikrourazów prącia powstających np. podczas stosunków płciowych), co prowadzi do skrzywienia prącia. Początkowo w fazie zapalnej choroba objawia się bolesnymi stosunkami płciowymi. Powstaje płytka, która w fazie stabilnej choroby w wyniku włóknienia i zwapnienia staje się twarda, niepodatna na rozciąganie, kiedy podczas wzwodu ciała jamiste wypełniają się krwią.

Leczenie nabytego skrzywienia prącia w przebiegu choroby Peyroniego polega na przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego. Jeżeli skrzywienie nie przekracza 60°, zabieg przeprowadza się techniką Nesbita, tak jak w przypadku leczenia wrodzonego skrzywienia prącia, z podobnymi efektami leczenia.

Skrzywienie określone na powyżej 60°wymaga wycięcia zwłókniałej płytki i zastąpieniu tej części błony białawej przeszczepem (własnym, odzwierzęcym lub syntetycznym). Ten rodzaj leczenia jest bardziej skomplikowany, cechuje się więc większym ryzykiem wystąpienia powikłań, przede wszystkim zaburzeń wzwodu.

Złamanie prącia

Najczęstszym typem tępego urazu prącia jest tzw. złamanie prącia, czyli pęknięcie napiętej błony białawej. Dochodzi do niego kiedy prącie znajduje się we wzwodzie, najczęściej podczas stosunku płciowego, masturbacji, rzadziej przekręcania się w łóżku. Podczas stosunku do urazu może dojść kiedy prącie wysunie się z pochwy i uderzy o spojenie łonowe lub krocze, częściej jeżeli partner jest na górze. Pęknięciu błony białawej może towarzyszyć uszkodzenie ciała gąbczastego lub cewki moczowej.

Złamaniu prącia towarzyszy:

• charakterystyczny trzask,
• silny ból,
• utrata erekcji.

Dochodzi do obrzęku prącia, powstaje podskórny krwiak. Prącie ma charakterystyczny kształt saksofonu.

Złamanie prącia jest stanem nagłym w urologii, który wymaga zaopatrzenia operacyjnego. Chory powinien jak najszybciej zgłosić się na izbę przyjęć szpitala z oddziałem urologicznym. Operacja polega na odnalezieniu i zszyciu pęknięcia błony białawej. Jeżeli uszkodzona jest cewka moczowa wymaga ona również zaopatrzenia chirurgicznego. Powikłania pooperacyjne dotyczą 9 % chorych, jest to najczęściej zapalenie okolicy rany pooperacyjnej, zaburzenia erekcji mogą wystąpić u 1,3 % chorych.

Nie wykonanie operacji wiąże się z powikłaniami, takimi jak:

• ropień prącia,
• nierozpoznanie uszkodzenia cewki moczowej,
• zaburzenia wzwodu (62 % chorych),
• nieprawidłowe gojenie się błony białawej,
• następowy proces włóknienia (35 % chorych),
• przetrwały krwiak, który i tak będzie wymagał interwencji chirurgicznej.

Patologia prącia

Ciało człowieka jest asymetryczne. Jeżeli wykona się portrety z połówek twarzy, można zaobserwować zaskakujące różnice. Prącie zbudowane jest z dwóch ciał jamistych, połączonych przegrodą, położoną w linii pośrodkowej ciała. Bardzo często ciała jamiste mają minimalnie różną wielkość, co podczas wzwodu będzie objawiać się nieznacznym skrzywieniem prącia, głównie w lewą stronę. Jest to stan prawidłowy i nie wymaga leczenia. Patologicznym stanem jest skrzywienie prącia, które utrudnia odbywanie stosunków płciowych, czyniąc je bolesnymi, bądź uniemożliwia wprowadzenie prącia do pochwy. Skrzywienie do 30°nie powinno mieć żadnych konsekwencji klinicznych.

Stopień skrzywienia prącia można określić samemu, wykonując zdjęcie prącia we wzwodzie i mierząc kąt skrzywienia.