Wirus Zachodniego Nilu – jak się można zarazić, objawy, leczenie

Wirus Zachodniego Nilu – co to jest i gdzie występuje?

Wirus Zachodniego Nilu po raz pierwszy zidentyfikowany został w 1937 roku w prowincji Zachodniego Nilu. Przez wiele lat stwierdzano jedynie pojedyncze przypadki zapalenia mózgu wywołanego tym wirusem. Jednak na przełomie XX i XXI wieku doszło do pojawienia się wirusa Zachodniego Nilu na innych kontynentach i rozwoju epidemii.

W 1999 roku zdiagnozowano ponad 8000 bezobjawowych zakażeń na terenie Ameryki Północnej, a także 1700 zakażeń objawowych. Zmarło wtedy 7 osób. Inny niepokojący epizod miał miejsce w Rosji w 1990 roku, przy czym liczba zainfekowanych osób była znacznie mniejsza.

Obecnie wirus Zachodniego Nilu stale występuje na każdym kontynencie, stwierdzane są pojedyncze zachorowania. W Europie odnotowano przypadki, w takich krajach jak Włochy, Rumunia, Grecja, Chorwacja czy Węgry. W samym tylko 2018 roku stwierdzono jak dotąd kilkaset przypadków zachorowań w Europie, w tym kilkadziesiąt zakończyło się śmiercią. W Polsce na razie zarejestrowano kilka przypadków choroby Zachodniego Nilu.

Rozprzestrzenianiu się wirusa na wszystkich kontynentach sprzyja nie tylko rozwój turystyki, ale także warunki sprzyjające rozwojowi komarów. Mowa o zmianach klimatycznych – gorących latach i łagodnych zimach, a także spadku populacji ptaków, które są naturalnymi wrogami komarów.

Wirus Zachodniego Nilu – jak dochodzi do zakażenia?

Wirus Zachodniego Nilu to choroba przenoszona przez komary, choć jego podstawowym rezerwuarem są ptaki wędrowne i tropikalne. Wirus może infekować ponad 300 gatunków ptaków, a przenoszony jest przez 150 gatunków komarów (głownie z rodzaju Culex i Aedes).

Do zakażenia wirusem Zachodniego Nilu (WNV) dochodzi na skutek ukąszenia przez komara, będącego nosicielem wirusa. Wirus namnaża się w nabłonku jelitowym komara, po czym osiąga wysokie stężenie w jego ślinie. W ten sposób wirus dostaje się do organizmu człowieka.

Gorączka Zachodniego Nilu – objawy

Wiele przypadków zakażenia wirusem WNV pozostaje bezobjawowych (około 80 proc.). Jeśli jednak dojdzie do rozwoju objawów choroby, okres wylęgania trwa kilka (średnio 5), rzadziej kilkanaście dni od zakażenia. Najczęściej zakażenie ma łagodny przebieg i wtedy dochodzi do rozwoju gorączki Zachodniego Nilu.

Pierwsze objawy kliniczne przypominają nieco grypę – obserwowana jest gorączka, ogólne osłabienie, ból głowy i mięśni, nudności czy wysypka skórna. W większości przypadków choroba mija samoistnie po kilku dniach.

W niewielkim odsetku zakażeń dochodzi jednak do rozwoju powikłań – dotyczy to szczególnie osób starszych, ze osłabioną odpornością. Wtedy choroba ma ciężki przebieg, gdyż dochodzi do rozwoju zapalenia opon mózgowo–rdzeniowych lub zapalenia mózgu. W takim przypadku choroba postępuje szybko, pojawiają się, takie objawy jak:

• ból głowy, karku i pleców,
• światłowstręt,
• wysoka gorączka,
• zaburzenia świadomości,
• osłabienie siły mięśniowej i drżenie mięśniowe,
• porażenia i niedowłady.

Takie przypadki zapalenia mózgu obciążone są śmiertelnością rzędu 10–20 proc.

Wirus Zachodniego Nilu – jak rozpoznać?

Diagnostyka zakażenia wirusem WNV opiera się przede wszystkim na wywiadzie z pacjentem i potwierdzeniu pobytu w rejonach endemicznych, a także wystąpieniu charakterystycznych objawów choroby.

Diagnostyka laboratoryjna sprowadza się do oznaczania miana specyficznych przeciwciał klasy IgG lub IgM. Materiałem do badań może być krew bądź płyn mózgowo–rdzeniowy, badanie najlepiej jest wykonać między 8 a 21 dniem od wystąpienia objawów. Poza testem ELISA wykonać można badanie metodą biologii molekularnej – mowa o teście PCR, wykrywającym materiał genetyczny wirusa.

Gorączka Zachodniego Nilu – leczenie

W przypadku zakażenia wirusem Zachodniego Nilu stosowane jest jedynie leczenie objawowe. W cięższych przypadkach konieczna jest hospitalizacja. Badana jest skuteczność stosowania interferonów oraz swoistych przeciwciał przeciw WNV.

Wirus Zachodniego Nilu – jak zapobiegać zakażeniom?

Obecnie brak jest szczepionki przeciwko wirusowi Zachodniego Nilu, zatem zapobieganie zakażeniu sprowadza się do stosowania środków ochrony przeciwko komarom (moskitiery, repelenty, ubrania zasłaniające większość ciała), a także unikanie podróży w rejony endemiczne.