Przeciwciała IgM przeciw różyczce anty-Rubella IgM

Co to jest różyczka i jaki jest jej związek z przeciwciałami IgM?

Różyczka to choroba zakaźna wieku dziecięcego zwana inaczej różyczką. Objawia się charakterystyczną wysypką z towarzyszącą gorączką, powiększeniem oraz bolesnością uciskową węzłów, a także występowaniem bolesnych ran w jamie ustnej. Przebycie choroby gwarantuje długotrwałą odporność.

Chorobę wywołuje wirus RNA z rodziny Togaviridae. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową – najczęściej materiałem zakaźnym jest wydzielina z jamy nosowo-gardłowej. Do infekcji może również dojść wewnątrzłonowo. W tym przypadku dzieci stanowią długotrwałe źródło zakażenia.

Według aktualnego kalendarza szczepień, dziecko należy obowiązkowo zaszczepić przeciwko różyczce, odrze oraz śwince w wieku 2 oraz 10 lat.

Kiedy należy zbadać poziom anty-Rubella IgM?

Oznaczenie przeciwciał anty-Rubella IgM zaleca się u kobiet starających się o dziecko, jak i kobiet w ciąży, aby sprawdzić czy mają odporność na dany wirus.

Jest to ważne badanie, które pozwala na określenie obecności wirusa różyczki w ciąży. Wskazaniem do oznaczenia jest również wystąpienie u kobiety objawów charakterystycznych dla różyczki, mianowicie:

• gorszego samopoczucia,
• bólów głowy oraz mięśni,
• gorączki,
• utraty łaknienia,
• zapalenia spojówek,
• suchego kaszlu,
• powiększenia węzłów chłonnych (w przeddzień wystąpienia osutki),
• plamistej lub plamisto-grudkowej wysypki,
• różowej osutki występującej na twarzy oraz na tułowiu, następnie na kończynach.

Może również wystąpić (chociaż rzadziej) powiększenie śledziony, czerwone plamki na podniebieniu miękkim, zapalenia gardła.

Badanie takie przeprowadza się również u noworodka podejrzanego o zakażenie wirusem różyczki w okresie płodowym lub gdy wskazują na to wady wrodzone (głuchota, zaćma, nieprawidłowości w układzie sercowo-naczyniowym, zaburzenia w ośrodkowym układzie nerwowym).

Jak wykonuje się badania na przeciwciała przeciwko różyczce?

Do wykonania oznaczenia poziomu anty-Rubella IgM niezbędna jest uzyskanie od pacjenta próbki krwi. Pobranie krwi odbywa się szybko i wiąże się z niewielkim ukłuciem. Do pobrania krwi wybiera się żyły najlepiej widoczne i te do których jest łatwy dostęp. Przeważnie jest to żyła łokciowa, która przebiega w dole łokciowym. W pierwszej kolejności miejsce wkłucia się odkaża, a następnie cienką igłą wykonuje się wkłucie. Krew pobiera się do jednorazowej strzykawki klasycznej lub próżniowej.

Niekiedy u małych dzieci zamiast wkłucia do żyły wykonuje się nacięcie skóry cienkim, specjalistycznym nożykiem zwanym lancetem. W wyniku nacięcia powstaje niewielkie krwawienie. Tak otrzymaną krew umieszcza się w próbówce. Ostatni etap to uciśnięcie miejsca pobrania jałowym gazikiem, aby nie powstał krwiak. Pobraną próbkę należy jak najszybciej przesłać do analizy.

Wskazane jest, aby oznaczenie powtórzyć po 2–3 tygodniach. Zwłaszcza jeśli wynik podczas pierwszego oznaczenia był ujemny, natomiast objawy nadal sugerują zakażenie. W przypadku kiedy mamy pewności co do rozpoznania, kolejne oznaczenia pozwolą nam określić czy zakażenie ulega cofnięciu, czy odwrotnie – bardziej się nasila.

Wyniki badań na przeciwciała anty-Rubella IgM

U osoby zdrowej, niezakażonej, nieszczepionej oczekuje się wyniku ujemnego. Nie wolno zapominać o tym, aby każdy otrzymany wynik badania skonsultować ze swoim lekarzem prowadzącym.

Obecność swoistych przeciwciał anty-Rubella IgM występuje w drugiej dobie od wystąpienia osutki. Ich poziom z reguły utrzymuje się około miesiąca. Wzrost poziomu przeciwciał można zaobserwować w przypadku kolejnego zakażenia.

IgM od matki nie przechodzą przez łożysko do dziecka, a więc wykrycie u noworodka tych przeciwciał świadczy o zakażeniu wirusem różyczki w trakcie życia płodowego.

Wykrycie miana przeciwciał IgM zarówno u dorosłych jak i u dzieci świadczy o wczesnym procesie chorobowym (świeże zakażenie).