Badanie TT (czas trombinowy)

Czym jest czas trombinowy?

Czas trombinowy jest to czas, w jakim w próbce z osoczem, do którego została dodana trombina, zajdzie krzepnięcie.

Trombina jest jednym z czynników krzepnięcia, powoduje przemianę nieaktywnego fibrynogenu w fibrynę, czyli włóknik. Reakcja ta jest składową skomplikowanej kaskady krzepnięcia.

Wskazania do badania czasu trombinowego

Badanie czasu trombinowego służy do przeglądowego zbadania zaburzeń krzepnięcia. Swoiście wskazuje na niedobór fibrynogenu lub jego nieprawidłową budowę (tzw. dysfibrynogenemia).

Najczęściej stosowany jest więc do monitorowania leczenia heparyną. Heparyna blokuje proces krzepnięcia przez aktywację antytrombiny, ta z kolei hamuje trombinę, niebędącą wówczas w stanie aktywować fibrynogenu.

Metoda oznaczania czasu trombinowego

W celu oznaczenia czasu trombinowego, pobiera się pełną krew żylną. Materiał pobierany jest z żył najlepiej widocznych i zlokalizowanych w dole łokciowym, u dzieci natomiast stosuje się niewielkie nacięcie nożem lekarskim (lancetem) na skórze w celu wywołania niewielkiego krwawienia. Otrzymaną próbkę wysyła się do analizy.

Badanie wykonuje się bez uprzedniego przygotowania pacjenta.

Wartości referencyjne czasu trombinowego

Przeciętnie prawidłowy wynik czasu trombinowego, czyli okresu, po jakim w próbce osocza po dodaniu badanej trombiny nastąpi krzepnięcie krwi wynosi:

• 12-24 s.

Każde laboratorium wyznacza własne normy w tych granicach.

Interpretacja wyniku

Czas trombinowy uważa się za wydłużony, gdy jest dłuższy od czasu kontrolnego o 1/3 i występuje przy:

• braku fibrynogenu,
• jego niedoborze,
• wadliwej budowie,
• stosowaniu heparyn.

Może także wskazywać, razem z innymi zaburzeniami krzepnięcia, na zespół DIC (rozsiane krzepnięcie wewnątrznaczyniowe).

Często wydłużony TT występuje także przy ciężkim uszkodzeniu wątroby, gdyż fibrynogen wytwarzany jest właśnie w wątrobie.

Skrócony czas trombinowy świadczy o zbyt dużym stężeniu fibrynogenu, np.:

• w ciąży,
• w stanach zapalnych,
• gdy wątroba kompensacyjnie wytwarza go zbyt dużo – w stanach utraty białka.